خوش آمدید

عدم تعادل هورمونی می تواند به طور قابل توجهی بر توانایی فرد برای کاهش یا افزایش وزن تأثیر بگذارد. هورمون هایی که در متابولیسم و تنظیم اشتها نقش دارند در تعیین ترکیب بدن نقش بسزایی دارند.

هورمون های تیروئید: غده تیروئید هورمون هایی (تیروکسین/T4 و تری یدوتیرونین/T3) را ترشح می کند که مسئول تنظیم میزان متابولیسم پایه هستند. کمبود این هورمون ها منجر به کم کاری تیروئید می شود که اغلب با افزایش وزن به دلیل کاهش مصرف انرژی همراه است. برعکس، پرکاری تیروئید (تولید بیش از حد هورمون های تیروئید) BMR را افزایش می دهد و منجر به کاهش وزن ناخواسته می شود. بنابراین، سطوح کافی از هورمون های تیروئید برای مدیریت وزن سالم ضروری است.

استروژن: استروژن نقش مهمی در تنظیم توزیع چربی در زنان دارد. در دوران یائسگی، زمانی که تولید استروژن کاهش می‌یابد، زنان تمایل دارند چربی بیشتری در ناحیه شکم جمع کنند و خطر ابتلا به بیماری‌های مرتبط با چاقی مانند دیابت و بیماری‌های قلبی عروقی را افزایش دهند. با این حال، مطالعات نشان داده اند که مکمل استروژن ممکن است حساسیت به انسولین را بهبود بخشد و چربی کلی بدن را کاهش دهد.

تستوسترون: تستوسترون بر فیزیولوژی مردان و زنان تأثیر می گذارد، اما تأثیر بیشتری بر روی مردان دارد. رشد ماهیچه ها را تحریک می کند و در عین حال چربی بدن را کاهش می دهد. سطوح پایین تستوسترون منجر به افزایش چربی بدن و کاهش توده بدون چربی می شود و رسیدن به وزن مطلوب و حفظ آن را دشوارتر می کند.

لپتین: لپتین هورمونی است که توسط بافت چربی تولید می شود و وظیفه اصلی آن سیگنال دادن به سیری و سرکوب اشتها است. در افرادی که به این هورمون که به عنوان «مقاومت به لپتین» نیز شناخته می‌شود، مقاوم هستند، هیچ پاسخی از مغز به سیگنال‌هایی که سیری را نشان می‌دهند، وجود ندارد و در نتیجه مصرف بیش از حد غذا ایجاد می‌شود. این وضعیت به چاقی و سایر بیماری های مرتبط کمک می کند. با این حال، تحقیقات در مورد استفاده از لپتین انسانی نوترکیب به عنوان درمانی برای چاقی همچنان ادامه دارد و اثربخشی آن هنوز مشخص نشده است.

به طور خلاصه، تعادل مناسب هورمون ها برای حفظ وزن ایده آل بدن بسیار مهم است. پرداختن به مشکلات هورمونی اساسی از طریق تغییر سبک زندگی، اصلاح رژیم غذایی و در صورت لزوم دارو می تواند به تلاش های موفقیت آمیز کاهش وزن کمک کند.

در اینجا اطلاعات بیشتری در مورد چگونگی تأثیر هورمون های خاص بر کاهش وزن آورده شده است.

انسولین: انسولین سطح قند خون را تنظیم می کند و توسط پانکراس ترشح می شود. هنگامی که سطح انسولین پس از مصرف مقادیر زیاد کربوهیدرات افزایش می یابد، گلوکز اضافی به عنوان چربی ذخیره می شود. سطوح بالای انسولین به افزایش وزن کمک می کند، به خصوص در ناحیه میانی بدن و خطر ابتلا به دیابت نوع 2 را افزایش می دهد.

کورتیزول: کورتیزول به عنوان "هورمون استرس" شناخته می شود و در زمان استرس یا فعالیت بدنی ترشح می شود. افزایش مزمن کورتیزول می تواند منجر به اختلالات متابولیکی مانند افزایش اشتها، اختلال در تحمل گلوکز و افزایش وزن، به ویژه در ناحیه شکم شود.

گرلین: گرلین که به عنوان "هورمون گرسنگی" شناخته می شود، اشتها را تحریک می کند و باعث افزایش مصرف غذا می شود. در مقابل، لپتین به‌عنوان «هورمون سیری» عمل می‌کند که وقتی سیر هستیم به مغز سیگنال می‌دهد. عدم تعادل بین این دو هورمون می تواند منجر به پرخوری و افزایش وزن شود.

پپتید YY (PYY): PYY پس از خوردن غذا در روده ترشح می شود و به تنظیم اشتها کمک می کند. مطالعات نشان می دهد که تجویز PYY می تواند کالری دریافتی را کاهش دهد و باعث کاهش وزن شود.

پپتید 1 شبه گلوکاگون (GLP-1): GLP-1 هورمون دیگری است که گرسنگی و سیری را تنظیم می کند. تخلیه معده را کند می کند و اشتها را کاهش می دهد و باعث کاهش وزن می شود.

هورمون رشد (GH): GH سنتز پروتئین و اکسیداسیون لیپید را تقویت می کند و به کاهش وزن کمک می کند. با این حال، اثرات آن بیشتر در ترکیب با ورزش مشاهده می شود.

آدرنالین: همچنین به عنوان اپی نفرین شناخته می شود، آدرنالین چربی های ذخیره شده را بسیج می کند تا انرژی سریعی را در شرایط جنگ یا پرواز فراهم کند. افزایش سطح آدرنالین می تواند ضربان قلب در حالت استراحت را افزایش دهد، کالری را سریعتر بسوزاند و به کاهش وزن کمک کند.

ملاتونین: در حالی که به طور مستقیم با کاهش وزن مرتبط نیست، ملاتونین بر الگوهای خواب تأثیر می گذارد. خواب بی کیفیت می تواند تنظیم هورمون ها را مختل کند، از جمله مواردی که بر اشتها و خلق و خوی تأثیر می گذارند و به طور بالقوه منجر به افزایش وزن می شود.

مدیریت تعادل هورمونی از طریق رژیم غذایی، ورزش و داروها می تواند نتایج کاهش وزن را افزایش دهد. مشاوره با یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی برای مشاوره شخصی متناسب با نیازهای منحصر به فرد شما به شدت توصیه می شود.

منبع مطلب مجله پزشکی سلامتی زندگی سبز می باشد.

چاقی یک وضعیت پزشکی است که در آن فرد دارای چربی اضافی بدن است که می تواند سلامت او را مختل کند. معمولاً به عنوان داشتن شاخص توده بدنی (BMI) 30 یا بالاتر تعریف می شود، اگرچه BMI به تنهایی ممکن است همیشه به طور دقیق نشان دهنده سطح خطر سلامتی فرد نباشد. اضافه وزن به معنای داشتن BMI بالاتر از حد طبیعی برای قد و سن است.
علل چاقی
عوامل زیادی می توانند در ایجاد چاقی نقش داشته باشند، از جمله:

ژنتیک: ترکیب ژنتیکی افراد می تواند بر متابولیسم و پتانسیل افزایش وزن آنها تأثیر بگذارد.
عادات غذایی نادرست: مصرف منظم غذاها و نوشیدنی های پرکالری، به ویژه آنهایی که حاوی قند، نمک و چربی های ناسالم هستند، می تواند منجر به افزایش وزن شود.
عدم فعالیت بدنی: سبک زندگی بی تحرک به دلیل عدم تعادل انرژی بین کالری مصرفی و سوزانده شده می تواند باعث افزایش وزن شود.
شرایط پزشکی: برخی شرایط پزشکی مانند کم کاری تیروئید، سندرم کوشینگ و سندرم تخمدان پلی کیستیک (PCOS) می توانند احتمال ابتلا به چاقی را افزایش دهند.
داروها: برخی داروها مانند استروئیدها و برخی داروهای ضد افسردگی می توانند به عنوان یک عارضه جانبی منجر به افزایش وزن شوند.
عوامل محیطی: زندگی در مناطقی با دسترسی محدود به گزینه های غذایی سالم، پارک ها و امکانات تفریحی می تواند حفظ وزن سالم را دشوارتر کند.
کم خوابی: نداشتن خواب کافی می تواند هورمون های تنظیم کننده گرسنگی و سیری را مختل کند و منجر به افزایش وزن شود.
استرس: استرس مزمن می تواند منجر به خوردن احساسی و انتخاب نامناسب غذا شود و به افزایش وزن کمک کند.
خطرات چاقی برای سلامتی
چاقی خطر ابتلا به چندین مشکل جدی سلامتی را افزایش می دهد، از جمله:
بیماری قلبی: چربی اضافی بدن می تواند فشار خون، سطح کلسترول و التهاب را در بدن افزایش دهد که همگی می توانند خطر بیماری قلبی را افزایش دهند.
دیابت نوع 2: چاقی یک عامل خطر اصلی برای ابتلا به دیابت نوع 2 است، زیرا چربی اضافی بدن می تواند حساسیت به انسولین را کاهش دهد.
سرطان: اضافه وزن یا چاقی خطر ابتلا به انواع خاصی از سرطان از جمله سرطان سینه، روده بزرگ، آندومتر، مری، کلیه، پانکراس و کبد را افزایش می دهد.
مشکلات تنفسی: چربی اضافی بدن می تواند خطر مشکلات تنفسی مانند آسم و بیماری انسداد مزمن ریه (COPD) را افزایش دهد.
مشکلات ارتوپدی: حمل وزن اضافی بدن می تواند فشار بیشتری بر مفاصل وارد کند و خطر ابتلا به آرتروز و سایر مشکلات ارتوپدی را افزایش دهد.
اندازه گیری چربی بدن
درصد چربی بدن با اندازه گیری مقدار چربی بدن در مقایسه با توده بدون چربی بدن با استفاده از تکنیک هایی مانند آنالیز امپدانس بیوالکتریک (BIA)، جذب سنجی اشعه ایکس با انرژی دوگانه (DXA)، وزن هیدرواستاتیک و اندازه گیری چین خوردگی پوست محاسبه می شود. این روش ها اندازه گیری دقیق تری از ترکیب بدن را نسبت به BMI به تنهایی ارائه می دهند.
شاخص توده بدن (BMI)
BMI یک راه ساده برای تعیین اینکه آیا یک فرد بر اساس قد و وزن او کم وزن، اضافه وزن یا وزن مناسبی دارد یا خیر. BMI = وزن (kg) / قد (m) مجذور. در حالی که BMI یک نشانه کلی از وضعیت وزن ارائه می دهد، توده عضلانی یا ترکیب بدن را در نظر نمی گیرد، بنابراین افرادی که بسیار عضلانی هستند ممکن است بدون داشتن اضافه وزن، BMI بالایی داشته باشند.
نقش فعالیت بدنی و ورزش در چاقی
فعالیت بدنی و ورزش منظم از طریق مکانیسم‌های مختلف نقش مهمی در مدیریت چاقی ایفا می‌کند، از جمله:
افزایش مصرف انرژی: درگیر شدن در فعالیت بدنی منظم و ورزش می تواند به سوزاندن کالری بیشتر کمک کند و منجر به کاهش وزن و حفظ وزن شود.
بهبود حساسیت به انسولین: ورزش منظم می تواند حساسیت به انسولین را بهبود بخشد و خطر ابتلا به دیابت نوع 2 را کاهش دهد.
کاهش التهاب: ورزش می تواند التهاب سیستمیک را که با بسیاری از بیماری های مزمن مرتبط است، کاهش دهد.
تقویت سیری: ورزش می تواند هورمون های سرکوب کننده اشتها را تحریک کند، و باعث می شود به یک رژیم غذایی سالم پایبند باشید و اندازه وعده های غذایی را مدیریت کنید.
رژیم غذایی در درمان چاقی
حفظ یک رژیم غذایی سالم برای مدیریت وزن و سلامت کلی ضروری است. در اینجا چند اصل کلیدی برای مدیریت چاقی از طریق رژیم غذایی آورده شده است:
درشت مغذی های متعادل: خوردن یک رژیم غذایی متعادل شامل کربوهیدرات ها، پروتئین ها و چربی ها از منابع کامل می تواند به کاهش وزن و حفظ وزن کمک کند.
کنترل وعده غذایی: تمرین اندازه وعده مناسب و پرهیز از پرخوری می تواند به جلوگیری از افزایش وزن کمک کند.
هیدراتاسیون: نوشیدن مقدار زیادی آب در طول روز می تواند به سرکوب اشتها و حمایت از تلاش های کاهش وزن کمک کند.
خوردن آگاهانه: توجه به نشانه های گرسنگی و سیری و کاهش سرعت وعده های غذایی می تواند به کاهش کلی کالری دریافتی و کاهش وزن کمک کند.
در نتیجه، چاقی یک وضعیت پیچیده است که می تواند به طور قابل توجهی بر کیفیت زندگی فرد تأثیر بگذارد و خطر ابتلا به مشکلات متعدد سلامتی را افزایش دهد. درک علل زمینه‌ای و برداشتن گام‌هایی به سمت یک سبک زندگی سالم‌تر، از جمله فعالیت بدنی منظم، رژیم غذایی متعادل و عادات غذایی آگاهانه، می‌تواند به مدیریت چاقی کمک کند.

تعریف چاقی
چاقی به عنوان مقدار بیش از حد چربی در بدن تعریف می شود که می تواند سلامتی را مختل کند. درصد چربی بدن برای تعریف چاقی، با نقطه برش 30٪ یا بالاتر برای بزرگسالان 18 سال و بالاتر استفاده می شود. با این حال، مهم است که توجه داشته باشید که BMI به تنهایی نمی تواند خطرات سلامتی را به دقت ارزیابی کند، زیرا توده عضلانی یا ترکیب بدن را در نظر نمی گیرد. بنابراین از اندازه دور کمر و درصد چربی بدن نیز به عنوان معیار چاقی استفاده می شود.
عوامل خطر برای چاقی
در حالی که ژنتیک می تواند در چاقی نقش داشته باشد، چندین عامل خطر قابل تغییر وجود دارد که در ایجاد چاقی نقش دارند. این شامل:

سبک زندگی کم تحرک: صرف زمان زیاد برای نشستن یا انجام فعالیت بدنی کم می تواند منجر به افزایش وزن شود.
رژیم غذایی ناسالم: مصرف مقادیر زیاد غذاهای فرآوری شده و فست فود، نوشیدنی های شیرین و چربی های اشباع شده می تواند به افزایش وزن کمک کند.
کمبود خواب: کم خوابی مزمن می تواند تعادل هورمونی و متابولیسم را مختل کند و منجر به افزایش وزن شود.
استرس: سطوح بالای کورتیزول، که اغلب به عنوان "هورمون استرس" شناخته می شود، می تواند ذخیره چربی شکم را افزایش دهد و به افزایش وزن کمک کند.
شرایط پزشکی: برخی شرایط پزشکی مانند کم کاری تیروئید، سندرم کوشینگ و سندرم تخمدان پلی کیستیک (PCOS)، می توانند خطر چاقی را افزایش دهند.
داروها: برخی داروها مانند استروئیدها و برخی داروهای ضد افسردگی می توانند به عنوان یک عارضه جانبی منجر به افزایش وزن شوند.
عوامل محیطی: زندگی در مناطقی با دسترسی محدود به گزینه های غذایی سالم، پارک ها و امکانات تفریحی می تواند حفظ وزن سالم را چالش برانگیز کند.
عواقب چاقی

چاقی می تواند منجر به پیامدهای سلامتی متعدد، چه کوتاه مدت و چه بلند مدت شود. برخی از این پیامدها عبارتند از:

بیماری های قلبی عروقی: چاقی خطر ابتلا به فشار خون بالا، سکته مغزی و بیماری عروق کرونر را افزایش می دهد که می تواند منجر به حملات قلبی و سکته شود.
دیابت نوع 2: چربی اضافی بدن می تواند حساسیت به انسولین را کاهش دهد و منجر به افزایش خطر ابتلا به دیابت نوع 2 شود.
انواع خاصی از سرطان: شواهدی وجود دارد که چاقی را با افزایش خطر ابتلا به انواع خاصی از سرطان، از جمله سرطان سینه، روده بزرگ، آندومتر، مری، کاردیای معده، پانکراس، پروستات و کلیه مرتبط می کند.
مسائل مربوط به سلامت روان: چاقی می تواند منجر به کاهش عزت نفس، افسردگی، اضطراب و سایر نگرانی های مربوط به سلامت روان شود.
مشکلات مفاصل: حمل وزن اضافی بدن می تواند فشار بیشتری را روی مفاصل وارد کند و منجر به درد و مشکلات حرکتی در زانوها، باسن و کمر شود.
آپنه خواب: چربی اضافی بدن می تواند راه های هوایی را باریک کند و منجر به مشکلات تنفسی در طول خواب و افزایش خطر آپنه خواب شود.
استئوآرتریت: بار اضافی بر روی مفاصل می تواند منجر به تغییرات دژنراتیو مانند آرتروز، به ویژه در مفاصل تحمل کننده وزن مانند زانو و لگن شود.
مدیریت چاقی از طریق رژیم غذایی و ورزش

کاهش وزن و حفظ کاهش وزن مستلزم ترکیبی از تغییرات رژیم غذایی و فعالیت بدنی منظم است. در اینجا چند استراتژی موثر برای مدیریت چاقی از طریق رژیم غذایی و ورزش آورده شده است:

کمبود کالری: ایجاد کسری کالری روزانه از طریق کاهش مصرف غذا و افزایش فعالیت بدنی می تواند منجر به کاهش وزن شود.
توزیع کلان مواد مغذی: اطمینان از نسبت‌های کلان مغذی مناسب، از جمله پروتئین، کربوهیدرات‌ها و چربی‌ها، می‌تواند به کاهش وزن بهینه و سلامت کلی کمک کند.
کنترل وعده غذایی: تمرین اندازه وعده های مناسب و پرهیز از پرخوری می تواند به جلوگیری از افزایش وزن کمک کند.
میان وعده های سالم: انتخاب میان وعده های غنی از مواد مغذی مانند آجیل، دانه ها، میوه ها و سبزیجات می تواند به کاهش هوس و کاهش وزن کمک کند.
هیدراتاسیون: نوشیدن مقادیر کافی آب می تواند به سرکوب اشتها و کاهش وزن کمک کند.
تمرین مقاومتی پیشرونده: عضله سازی از طریق تمرینات مقاومتی پیشرونده می تواند متابولیسم را افزایش داده و کاهش وزن را افزایش دهد.
ورزش هوازی: شرکت در فعالیت های هوازی مانند پیاده روی سریع، دوچرخه سواری یا شنا می تواند به سوزاندن کالری و بهبود تناسب اندام قلبی عروقی کمک کند.
نتیجه

چاقی یک موضوع چند وجهی است که می تواند عواقب قابل توجهی برای سلامت فرد داشته باشد. با درک تعریف، عوامل خطر و پیامدهای چاقی و همچنین اجرای استراتژی های موثر رژیم غذایی و ورزش، می توان این وضعیت را مدیریت کرد و نتایج کلی سلامت را بهبود بخشید. به یاد داشته باشید، دستیابی و حفظ وزن سالم یک فرآیند مادام العمر است که نیازمند تعهد و فداکاری است. با رویکرد صحیح، افراد می توانند بر چاقی غلبه کنند و از کیفیت زندگی بهتری برخوردار شوند.

منبع مطلب مجله پزشکی سلامتی زندگی سبز می باشد.

فشار خون پایین، همچنین به عنوان افت فشار خون شناخته می شود، وضعیتی است که در آن سطوح فشار خون در بدن کمتر از حد طبیعی است. فشار خون نیرویی است که خون به دیواره رگ ها وارد می کند، زیرا قلب خون را در سراسر بدن پمپاژ می کند. این یک علامت حیاتی ضروری است که سلامت کلی سیستم قلبی عروقی فرد را نشان می دهد. در این مقاله به معنی اعداد فشار خون، فواید فشار خون پایین، علائم و نشانه‌های آن، علل، روش‌های تشخیصی و گزینه‌های درمانی می‌پردازیم.

اعداد فشار خون به چه معناست؟
فشار خون بر حسب میلی متر جیوه (mmHg) اندازه گیری می شود و به دو عدد فشار سیستولیک و فشار دیاستولیک ثبت می شود. فشار سیستولیک نشان دهنده حداکثر فشار در شریان ها در طول انقباض عضله قلب است، در حالی که فشار دیاستولیک نشان دهنده کمترین فشار در شریان ها بین ضربان قلب است. اندازه گیری فشار خون شامل این دو عدد است که فشار سیستولیک به دنبال آن فشار دیاستولیک، به عنوان مثال، 80/120 میلی متر جیوه است.

انجمن قلب آمریکا محدوده های زیر را برای فشار خون تعریف می کند:

فشار خون طبیعی: کمتر از 80/120 میلی متر جیوه
فشار خون بالا: 120-129/80 میلی متر جیوه
مرحله 1 فشار خون: 130-139/80-89 میلی متر جیوه
مرحله 2 فشار خون بالا: 140 یا بالاتر/90 میلی متر جیوه یا بالاتر
فشار خون پایین چه فوایدی دارد؟
فشار خون پایین می تواند چندین مزیت داشته باشد، از جمله:

کاهش خطر بیماری قلبی و سکته: فشار خون بالا می تواند به رگ های خونی منتهی به قلب و مغز آسیب برساند و احتمال بیماری های قلبی عروقی و سکته مغزی را افزایش دهد. حفظ سطح بهینه فشار خون این خطر را کاهش می دهد.
بهبود عملکرد کلیه: کاهش فشار خون به حفظ عملکرد کلیه و کاهش خطر بیماری مزمن کلیه کمک می کند.
عملکرد شناختی بهتر: مطالعات نشان می دهد که افراد با فشار خون پایین تر از نظر شناختی عملکرد بهتری دارند و خطر ابتلا به زوال عقل و بیماری آلزایمر را کاهش می دهند.

بهبود بینایی: فشار خون پایین می تواند به جلوگیری از آسیب به رگ های خونی در چشم ها کمک کند، که می تواند منجر به از دست دادن بینایی و نابینایی شود.
کاهش خطر اختلال عملکرد جنسی: فشار خون بالا می تواند باعث اختلال نعوظ در مردان و کاهش میل جنسی در مردان و زنان شود. حفظ سطح فشار خون سالم می تواند عملکرد جنسی و رضایت را بهبود بخشد.
علائم و نشانه های فشار خون پایین چیست؟
افراد مبتلا به فشار خون پایین ممکن است برخی از علائم زیر را تجربه کنند:

سرگیجه یا سبکی سر: هنگام ایستادن سریع، ممکن است به دلیل افت موقت جریان خون در مغز احساس سرگیجه یا سبکی سر داشته باشند.
غش یا از حال رفتن: فشار خون پایین به شدت می تواند باعث غش شود، به خصوص هنگام برخاستن از حالت خوابیده یا نشسته.
ضعف یا خستگی: جریان ناکافی خون به عضلات می تواند منجر به احساس ضعف یا خستگی شود.
گیجی یا سرگردانی: فشار خون پایین می‌تواند بر عملکردهای شناختی تأثیر بگذارد و باعث سردرگمی، بی‌حسی یا مشکل در تمرکز شود.
حالت تهوع و استفراغ: گاهی اوقات فشار خون پایین می تواند باعث تهوع و استفراغ شود، به ویژه هنگام تغییر وضعیت یا بیدار شدن در صبح.
پوست رنگ پریده یا لطیف: کاهش جریان خون در پوست می تواند رنگ پریده یا لطیف به نظر برسد.
نبض تند یا ضعیف: نبض تند یا ضعیف می تواند نشان دهنده فشار خون پایین باشد.
چه چیزی باعث فشار خون پایین می شود؟
عوامل متعددی وجود دارد که می تواند در کاهش فشار خون نقش داشته باشد، از جمله:

عوارض جانبی دارو: برخی از داروهای تجویزی مانند مسدودکننده های بتا، دیورتیک ها و گشادکننده عروق می توانند فشار خون را کاهش دهند.
بیماری‌های قلبی: ضعف یا آسیب‌دیدگی عضله قلب، مشکلات دریچه قلب یا ریتم غیرطبیعی قلب می‌تواند فشار خون را کاهش دهد.
اختلالات غدد درون ریز: شرایطی مانند کم کاری تیروئید، نارسایی غدد فوق کلیوی یا سطوح پایین کورتیزول می تواند باعث کاهش فشار خون شود.
کم آبی بدن: از دست دادن مایعات از طریق تعریق زیاد، خونریزی، استفراغ یا اسهال می تواند منجر به کم آبی بدن شود که می تواند باعث افت فشار خون شود.
5. کمبود مواد مغذی: کمبود ویتامین B12، آهن یا فولات می تواند به کاهش فشار خون کمک کند.
6. کم خونی: کم خونی وضعیتی است که با تعداد کم گلبول های قرمز مشخص می شود که می تواند منجر به کاهش فشار خون شود.
7. خونریزی: از دست دادن قابل توجه خون به دلیل آسیب، جراحی یا خونریزی داخلی می تواند باعث کاهش فشار خون شود.
8. شوک سپتیک: این وضعیت تهدید کننده زندگی زمانی رخ می دهد که عفونت باعث التهاب و آسیب در سراسر بدن می شود و منجر به نارسایی اندام ها و کاهش فشار خون می شود.
9. واکنش های آلرژیک: آنافیلاکسی، یک واکنش آلرژیک شدید، می تواند باعث افت ناگهانی فشار خون شود.
10. افت فشار خون وضعیتی: ایستادن خیلی سریع یا تغییر وضعیت می تواند باعث افت مختصر فشار خون شود، به خصوص در افراد مسن یا کسانی که داروهای خاصی مصرف می کنند.

چه روش ها و آزمایش هایی فشار خون پایین را تشخیص می دهند؟
پزشکان از آزمایشات و ارزیابی های مختلف برای درمان علت اصلی فشار خون پایین را مشخص کنید. اینها ممکن است شامل موارد زیر باشد:

معاینه فیزیکی: معمولا ابتدا یک معاینه فیزیکی کامل با تمرکز بر علائم فشار خون پایین انجام می شود.
سابقه پزشکی: پزشکان سوالاتی در مورد علائم، داروهای فعلی، شرایط پزشکی و بیماری های گذشته می پرسند تا علل بالقوه را شناسایی کنند.
نظارت بر علائم حیاتی: ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی فشار خون، دما، پرفیوژن بافتی و مصرف مایعات را برای ارزیابی حجم خون و وضعیت هیدراتاسیون کنترل می کنند.
اندازه گیری الکترولیت: ممکن است آزمایش هایی برای بررسی سطوح الکترولیت ها مانند پتاسیم، سدیم، کلرید و بی کربنات برای ارزیابی ترکیب خون تجویز شود.
آزمایش ادرار: آزمایش ادرار می تواند پروتئینوری (پروتئین در ادرار)، آسیب کلیه یا سایر ناهنجاری های مربوط به فشار خون پایین را تشخیص دهد.
ارزیابی قلبی: برای تشخیص می توان از تست های اضافی مانند نوار قلب (ECG یا EKG)، اکوکاردیوگرافی، تست استرس استفاده کرد.
مطالعات تصویربرداری: سی تی اسکن یا اسکن MRI ممکن است برای شناسایی مشکلات موجود در رگ های خونی یا اندام هایی که در فشار خون پایین نقش دارند استفاده شود.

منبع مطلب مجله سلامتی زندگی سبز می باشد.

در اینجا فهرستی از برخی از غذاهایی که نشان داده شده است به پیشگیری یا کاهش خطر ابتلا به سرطان سینه کمک می کنند آورده شده است. توجه به این نکته مهم است که اگرچه این غذاها می توانند به طور کلی از سلامت شما حمایت کنند، اما جایگزینی برای درمان پزشکی یا توصیه پزشک نیستند.

سبزیجات چلیپایی مانند کلم بروکلی، گل کلم، کلم، کلم بروکسل، کلم پیچ، کلم سبز، تربچه، شاهی و بوک چوی حاوی سولفورافان و ایندول-3-کاربینول هستند که ممکن است با ترویج سم زدایی و تعادل هورمونی به محافظت در برابر سرطان سینه کمک کنند.
چای سبز حاوی پلی فنول هایی مانند اپی گالوکاتچین گالات (EGCG) است که خواص آنتی اکسیدانی و ضد التهابی دارد. مطالعات نشان می دهد که مصرف چای سبز ممکن است خطر ابتلا به سرطان سینه را کاهش دهد.
دانه‌های کتان و روغن بذر کتان منابع غنی لیگنان‌ها، مواد شیمیایی گیاهی هستند که ممکن است سطح استروژن را کاهش داده و خطر سرطان سینه را کاهش دهند. دانه کتان آسیاب شده را می توان به اسموتی، ماست، بلغور جو دوسر یا سالاد اضافه کرد.
زردچوبه حاوی کورکومین است، یک ترکیب فعال با خواص ضد التهابی و ضد سرطانی قوی. در مطالعات حیوانی، زردچوبه از رشد سلول های سرطان سینه جلوگیری می کند. می توانید آن را به سوپ، خورش، کاری یا اسموتی اضافه کنید.
سیر حاوی آلیسین و سایر ترکیبات گوگردی است که نشان داده شده است از پیشرفت و پیشرفت سرطان سینه جلوگیری می کند. پختن سیر اثرات مفید آن را کاهش می دهد، بنابراین در صورت امکان آن را خام یا کمی پخته مصرف کنید.
انواع توت ها از جمله زغال اخته، تمشک، توت فرنگی، تمشک و کرن بری سرشار از آنتوسیانین، فلاونوئید، اسید الاژیک و سایر آنتی اکسیدان های قوی هستند که ممکن است به مبارزه با سرطان سینه کمک کنند. آنها همچنین حاوی ویتامین C، فیبر و سایر مواد مغذی هستند که سلامت کلی را ارتقا می دهند.
گوجه فرنگی سرشار از لیکوپن است، آنتی اکسیدانی که ممکن است خطر ابتلا به چندین نوع سرطان از جمله سرطان سینه را کاهش دهد. محصولات گوجه فرنگی پخته شده مانند سس اسپاگتی یا رب گوجه فرنگی حتی نسبت به گوجه فرنگی تازه غلظت لیکوپن بالاتری دارند.
ریشه زنجبیل حاوی جینجرول، شوگائول و زرومبون است که خواص ضد سرطانی، ضد التهابی و آنتی اکسیدانی دارند. زنجبیل را می توان در آشپزی استفاده کرد، آن را در چای درست کرد یا به عنوان مکمل مصرف کرد.
قارچ‌ها، به‌ویژه قارچ‌های دکمه‌ای سفید، حاوی بتا گلوکان و ارگوتیونئین هستند، دو ترکیبی که با کاهش خطر سرطان سینه مرتبط هستند. قارچ شیتاکه و ریشی نیز خواص ضد سرطانی دارند. فیتونوترینت ها یا فیتوکمیکال ها ترکیباتی هستند که به طور طبیعی در گیاهان وجود دارند که برای انسان فواید سلامتی دارند. برخی از نمونه ها عبارتند از کاروتنوئیدها، فلاونوئیدها، فنولیک ها و گلوکوزینولات ها. فیتوکمیکال ها رنگ، بو و طعم را به میوه ها، سبزیجات، غلات، حبوبات، مغزها، دانه ها، گیاهان و ادویه ها می دهند. بسیاری از فیتوکمیکال ها دارای خواص آنتی اکسیدانی و ضد التهابی هستند، به این معنی که می توانند به محافظت از بدن در برابر آسیب های ناشی از رادیکال های آزاد و التهاب مزمن کمک کنند، که هر دو در بسیاری از بیماری ها از جمله سرطان نقش دارند. برخی از فیتوکمیکال ها به طور خاص برای توانایی بالقوه آنها در پیشگیری یا درمان سرطان سینه مورد مطالعه قرار گرفته اند. اینها عبارتند از: لیگنان ها - در دانه های کتان، دانه های کنجد، غلات کامل، سبزیجات چلیپایی و برخی میوه ها یافت می شود. لیگنان‌ها توسط باکتری‌های روده به انترولاکتون‌ها تبدیل می‌شوند که فعالیت ضعیفی شبیه استروژن دارند و ممکن است از سرطان سینه محافظت کنند. ایزوتیوسیانات ها - در سبزیجات چلیپایی مانند بروکلی، گل کلم، کلم، کلم بروکسل و کلم پیچ یافت می شود. ایزوتیوسیانات ها آنزیم هایی را تحریک می کنند که به بدن در سم زدایی مواد مضر و جلوگیری از تشکیل تومور کمک می کنند. ایندول - در سبزیجات چلیپایی، به ویژه بروکلی و گل کلم یافت می شود. ایندول ممکن است عملکرد استروژن را مسدود کرده و خطر ابتلا به سرطان سینه را کاهش دهد. کاروتنوئیدها - موجود در میوه ها و سبزیجات با رنگ روشن مانند هویج، سیب زمینی شیرین، طالبی، زردآلو، کدو تنبل،
ادامه هید
در اینجا لیستی از 5 غذای دیگر وجود دارد که به طور بالقوه می تواند به کاهش شانس ابتلا به سرطان سینه کمک کند. این فهرست با استفاده از اطلاعات بهداشت و مراقبت از سرطان پستان هاروارد تهیه شده است.

دانه های سویا محصولات سویا مانند توفو، ادامام و تمپه به نظر می رسد خطر عود سرطان سینه را در بین زنان مبتلا به این بیماری کاهش می دهد. این تأثیر در زنان آسیایی قوی‌تر به نظر می‌رسد، اما تحقیقات در مورد این موضوع ادامه دارد. یک مطالعه نشان می دهد که خوردن یک وعده در روز از غذاهای سویا، که برابر با نصف فنجان توفو یا یک فنجان شیر سویا است، بیشترین محافظت را ایجاد می کند. به جای تکیه بر انواع فرآوری شده مانند هات داگ سویا و آنالوگ های پنیر، به اشکال فرآوری نشده مانند ادام، توفو و شیر سویا بچسبید.

سبزیجات برگ‌دار سبزی‌های برگ‌دار مانند اسفناج، کلم پیچ، سبزی شلغم، سبزی خردل، کولارد، و چغندر سوئیسی حاوی مقادیر زیادی ارزش غذایی در هر کالری هستند – و ممکن است به پیشگیری از سرطان‌های خاص نیز کمک کنند. بررسی 9 مطالعه شامل بیش از 300000 نفر نشان داد افرادی که بیشترین میزان سبزی های برگدار را مصرف می کردند در مقایسه با افرادی که کمترین مقدار را مصرف می کردند به طور قابل توجهی کمتر در معرض ابتلا به سرطان سینه بودند. اگر قبلاً به طور مرتب از این سبزیجات لذت نمی برید،

اکنون زمان شروع است!

انواع توت ها برخی از انواع توت ها از جمله توت فرنگی، زغال اخته، تمشک و شاه توت حاوی مقادیر زیادی پلی فنول هستند، نوعی ماده مغذی گیاهی که به عنوان یک آنتی اکسیدان عمل می کند و به خنثی کردن ذرات آسیب رسان به نام رادیکال های آزاد کمک می کند. تصور می‌شود که رادیکال‌های آزاد در پیری و شرایط متعددی از جمله بیماری قلبی و سرطان نقش دارند. پلی فنول ها همچنین به تنظیم قند خون، کاهش کلسترول بد و بهبود حساسیت به انسولین کمک می کنند. اگرچه در مورد رژیم غذایی و ورزش هیچ گلوله جادویی واحدی وجود ندارد، اما تحقیقات نشان می دهد که پیروی از یک رژیم غذایی مدیترانه ای، ورزش، اجتناب از الکل، سیگار نکشیدن و حفظ وزن طبیعی، همگی تأثیرات مهمی بر سلامت طولانی مدت ما دارند.

گوجه فرنگی رنگدانه قرمز موجود در گوجه فرنگی، لیکوپن، به نظر می رسد که توانایی مبارزه با سرطان قابل توجهی دارد. همچنین در هندوانه، گواوا، پاپایا و میوه گل رز وجود دارد، البته در مقادیر کمتر. تجزیه و تحلیل منتشر شده در مجله موسسه ملی سرطان نشان داد که زنان یائسه ای که حداقل هفت وعده غذای حاوی گوجه فرنگی در هفته مصرف می کردند، 29 درصد کمتر از زنانی که تنها 1.5 وعده در هفته یا کمتر مصرف می کردند، در معرض ابتلا به سرطان سینه بودند. به نظر می رسد گوجه فرنگی تازه بیشترین مزیت را دارد. با این حال، آب گوجه فرنگی و سس گوجه فرنگی در یک خرج کردن. برای به دست آوردن حداکثر سود، آنها را گرم کنید. دانشمندان بر این باورند که گرما باعث افزایش در دسترس بودن لیکوپن می شود، اگرچه هنوز دلیل آن مشخص نیست.

غلات کامل غلات کامل سرشار از مواد مغذی و فیبر هستند که می تواند به منظم نگه داشتن هضم غذا و کاهش خطر ابتلا به سرطان روده کمک کند. آنها همچنین حاوی مقدار زیادی ویتامین B هستند که برای حفظ سلامت پوست، مو و چشم‌های شما عالی هستند. کربوهیدرات های تصفیه شده مانند نان سفید و ماکارونی را با برنج قهوه ای، کینوا یا جو جایگزین کنید – بدن شما بابت آن از شما تشکر خواهد کرد.

منبع مطلب مجله پزشکی سلامتی زندگی سبز می باشد.

آکنه یک بیماری شایع پوستی است که میلیون ها نفر را در سراسر جهان تحت تاثیر قرار می دهد. این می تواند باعث ناراحتی فیزیکی و همچنین ناراحتی عاطفی به دلیل تأثیر آن بر ظاهر فرد شود. درک علل، علائم، تشخیص، درمان‌ها و درمان‌های خانگی آکنه به افراد کمک می‌کند تا این مشکل پوستی را به طور موثر مدیریت کنند.

آکنه چیست؟
آکنه به گروهی از شرایط ناشی از التهاب غدد چربی یا فولیکول های مو اشاره دارد. این به صورت جوش های سرسیاه، سرسفید، جوش، کیست و ندول روی سطح پوست ظاهر می شود. آکنه بیشتر در نوجوانان رخ می دهد، اما می تواند افراد را در هر سنی تحت تاثیر قرار دهد.

دلایل ایجاد آکنه چیست؟
علل اولیه آکنه عبارتند از:

1. نوسانات هورمونی: تولید هورمون هایی مانند تستوسترون و استروژن غدد چربی را تحریک می کند و منجر به افزایش تولید چربی می شود که می تواند فولیکول های مو را مسدود کرده و باعث آکنه شود.
2. ژنتیک: تمایل به آکنه اغلب با سابقه خانوادگی و عوامل ژنتیکی مرتبط است.
3. تولید بیش از حد سبوم: تولید بیش از حد سبوم، یک ماده روغنی که توسط غدد چربی تولید می شود، می تواند فولیکول های مو را مسدود کند و در نتیجه منافذ مسدود شده و ایجاد آکنه ایجاد شود.
4. باکتری ها: باکتری Propionibacterium acnes (P. acnes) معمولاً در سطح پوست یافت می شود و می تواند به التهاب و عفونت در فولیکول های مسدود شده مو کمک کند.
5. تحریک ناشی از برخی داروها، لوازم آرایشی و بهداشتی یا محصولات: برخی داروها مانند کورتیکواستروئیدها، استروئیدهای آنابولیک و لیتیوم ممکن است آکنه را تشدید کنند یا باعث بدتر شدن آن شوند. به طور مشابه، برخی از محصولات آرایشی حاوی مواد روغنی می توانند منافذ را مسدود کرده و خطر ابتلا به آکنه را افزایش دهند.
6. عوامل محیطی: قرار گرفتن در معرض آلودگی و سطوح رطوبت بالا می تواند با تحریک التهاب و رشد باکتری ها به شکل گیری آکنه کمک کند.
7. عوامل رژیمی: مصرف رژیم های غذایی غنی از کربوهیدرات های تصفیه شده، چربی های اشباع شده و محصولات لبنی ممکن است خطر ابتلا به آکنه را به دلیل تأثیر آنها بر سطح انسولین و عدم تعادل هورمونی افزایش دهد.

علائم آکنه چیست؟
علائم آکنه بسته به شدت آن متفاوت است اما به طور کلی شامل موارد زیر است:

1. جوش‌های سرسیاه یا کومدون‌های باز (جوش‌های سیاه) - اینها به صورت منافذ تیره‌شده پر از چربی و سلول‌های مرده پوست ظاهر می‌شوند.
2. جوش های سرسفید یا کومدون های بسته (سرسفید) - این ها شبیه جوش های سرسیاه هستند، اما منافذ آن بسته می ماند و ظاهری سفید به آن ها می بخشد.
3. پاپول - برجستگی های ملتهب که می توانند قرمز و برجسته باشند، اغلب با یک پوسچول مرکزی.
4. پوسچول - برجستگی های قرمز و متورم حاوی چرک، که ممکن است سر سفید یا زرد در نوک آنها ایجاد کند.
5. ندول ها - ندول های بزرگ، سفت و قرمز رنگ که تا عمق پوست گسترش می یابند و معمولاً با چرک همراه نیستند.
6. کیست - توده های عمیق و دردناک پر از چرک که در صورت عدم درمان می توانند باعث ایجاد اسکار شوند.

پزشکان چگونه آکنه را تشخیص می دهند؟
تشخیص آکنه شامل ارزیابی کامل تاریخچه پزشکی و معاینه فیزیکی فرد است. پزشکان ممکن است در مورد سن شروع، مدت زمان، مکان، شدت و عوامل مرتبط با آن مانند سیکل های قاعدگی یا سطح استرس سوال کنند. در برخی موارد، پزشکان ممکن است آزمایش‌های پوستی را برای رد سایر بیماری‌های زمینه‌ای که می‌توانند علائم آکنه را تقلید کنند، انجام دهند.

داروها و درمان های آکنه چیست؟
گزینه های درمانی آکنه به شدت آن و پاسخ فرد به درمان های مختلف بستگی دارد. درمان های رایج عبارتند از:

1. داروهای بدون نسخه (OTC) - بنزوئیل پراکسید موضعی، اسید سالیسیلیک یا ترکیبات گوگرد معمولاً گزینه های OTC برای آکنه خفیف در دسترس هستند.
2. داروهای تجویزی - ترتینوئین، آداپالن، و ایزوترتینوئین ممکن است در مقادیر مختلف بسته به شدت آکنه تجویز شوند.
3. عوامل ضد باکتری - آنتی بیوتیک های موضعی مانند اریترومایسین یا کلیندامایسین می توانند به کاهش التهاب و رشد باکتری های مرتبط با آکنه کمک کنند. با این حال، به دلیل نگرانی های فزاینده در مورد مقاومت آنتی بیوتیکی، استفاده از آنها اغلب در موارد شدید محدود می شود.
4. درمان هورمونی - در برخی موارد، داروهای هورمونی مانند اسپیرونولاکتون ممکن است برای رفع عدم تعادل هورمونی که به آکنه کمک می کند، تجویز شود.
5. ایزوترتینوئین (آکوتان) - یک داروی خوراکی قوی که برای موارد شدید و مقاوم به درمان جوش صورت محفوظ است، به دلیل عوارض جانبی بالقوه و خطرات مرتبط با استفاده از آن نیاز به نظارت دقیق دارد.
6. پیلینگ شیمیایی – لایه برداری شیمیایی ملایم حاوی آلفا هیدروکسی اسید یا بتا هیدروکسی اسید می تواند به لایه برداری پوست و بهبود آکنه خفیف تا متوسط کمک کند.
7. لیزر درمانی - درمان با نور پالس شدید (IPL) یا لیزر ممکن است برای افراد مبتلا به آکنه پایدار یا زخمی توصیه شود که غدد چربی را هدف قرار داده و التهاب را کاهش می دهد.
8. درم ابریژن یا میکرودرم ابریژن - روش های لایه برداری که به حذف سلول های مرده پوست و باز کردن منافذ پوست کمک می کند، می تواند علائم خفیف تا متوسط آکنه را بهبود بخشد.

آیا درمان های خانگی برای آکنه وجود دارد؟
درمان‌های خانگی متعدد ممکن است شعله‌ورهای جزئی آکنه را تسکین دهند، از جمله:

1. پاک کننده های ملایم - استفاده از پاک کننده های ملایم با سالیسیلیک

اسید یا بنزوئیل پراکسید می تواند به کاهش تولید روغن و جلوگیری از مسدود شدن منافذ کمک کند.
2. ماسک های عسل - استفاده از ماسک های عسل در نواحی آسیب دیده ممکن است به تسکین التهاب، کاهش قرمزی و بهبود بهبودی به دلیل خواص ضد باکتریایی آن کمک کند.
3. رقیق کردن سرکه سیب - مخلوط کردن قسمت های مساوی از سرکه سیب با آب و استفاده از آن روی پوست با استفاده از یک پد پنبه ای می تواند به تعادل سطح pH پوست و به حداقل رساندن باکتری های مولد آکنه کمک کند.
4. روغن درخت چای - استفاده موضعی از روغن درخت چای رقیق شده (1 قسمت روغن به 9 قسمت روغن حامل) ممکن است فواید ضد باکتریایی داشته باشد و علائم خفیف آکنه را کاهش دهد.
5. غلتک یخ یا کمپرس سرد - کاهش التهاب و تسکین پوست تحریک شده را می توان با استفاده از غلتک یخ یا کمپرس سرد در مناطق آسیب دیده به دست آورد.
6. کمپرس چای سبز - استفاده از کیسه های چای سبز خنک شده روی پوست ممکن است به کاهش قرمزی، التهاب و باکتری های مسئول جوش های آکنه کمک کند.

نتیجه:
آکنه یک بیماری پیچیده با علل زمینه ای مختلف است که می تواند به طور قابل توجهی بر کیفیت زندگی فرد تأثیر بگذارد. تشخیص زودهنگام، تشخیص مناسب و درمان های هدفمند در مدیریت موثر این مشکل رایج پوستی بسیار مهم است. در حالی که ممکن است مداخلات پزشکی برای رفع آکنه شدید یا مقاوم به درمان ضروری باشد، ترکیب درمان‌های خانگی به عنوان بخشی از یک روال مراقبت از پوست می‌تواند تسکین بیشتری را برای بسیاری از افراد مبتلا به آکنه فراهم کند.

منبع مطلب مجله پزشکی سلامتی زندگی سبز می باشد.

دیابت نوع 2 یک اختلال متابولیک مزمن است که با سطح قند خون بالا به دلیل مقاومت یا کمبود انسولین مشخص می شود. تقریباً 90 درصد از کل موارد دیابت در سراسر جهان را تشکیل می دهد (1). در این مقاله به تعریف دیابت نوع 2، علل زمینه‌ای آن، نشانه‌های پیش دیابت، راهکارهای پیشگیری طبیعی و توصیه‌هایی برای یک رژیم غذایی سالم می‌پردازیم. همچنین در مورد عوامل خطر مرتبط با ابتلا به دیابت نوع 2 صحبت خواهیم کرد.
دیابت نوع 2 چیست؟
دیابت نوع 2 زمانی رخ می دهد که بدن در برابر انسولین، هورمونی که توسط پانکراس تولید می شود و سطح قند خون را تنظیم می کند، مقاوم می شود. انسولین به گلوکز کمک می کند تا وارد سلول ها شود، جایی که می توان از آن برای تولید انرژی استفاده کرد یا برای استفاده بعدی ذخیره کرد. هنگامی که مقاومت به انسولین ایجاد می شود، گلوکز در جریان خون جمع می شود و منجر به افزایش سطح قند خون می شود. با گذشت زمان، لوزالمعده ممکن است توانایی خود را برای تولید انسولین کافی از دست بدهد و بیشتر به هیپرگلیسمی (قند خون بالا) کمک کند (2).
چه چیزی باعث دیابت می شود؟
علت دقیق دیابت نوع 2 چند عاملی است که شامل عوامل ژنتیکی و شیوه زندگی است. این شامل:

ژنتیک: افراد با سابقه خانوادگی دیابت نوع 2 بیشتر در معرض ابتلا به این بیماری هستند.
چاقی: چربی اضافی بدن، به ویژه در ناحیه شکم، می تواند منجر به مقاومت به انسولین شود.
عدم تحرک بدنی: سبک زندگی بی تحرک به افزایش وزن و مقاومت به انسولین کمک می کند.
رژیم غذایی نامناسب: مصرف رژیم غذایی غنی از غذاهای فرآوری شده، قندهای افزوده شده و چربی های اشباع شده خطر ابتلا به دیابت نوع 2 را افزایش می دهد.
سن: خطر ابتلا به دیابت نوع 2 با افزایش سن به خصوص پس از 45 سالگی افزایش می یابد.
قومیت: گروه‌های قومی خاص، مانند آمریکایی‌های آفریقایی‌تبار، اسپانیایی‌تبار/لاتین‌ها، و بومیان آمریکا، در مقایسه با سفیدپوستان غیر اسپانیایی، شیوع بیشتری از دیابت نوع 2 دارند (3).
علائم پیش دیابت چیست؟
پیش دیابت به سطوح قند خونی اطلاق می شود که بالاتر از حد طبیعی است اما هنوز آنقدر بالا نیست که به عنوان دیابت طبقه بندی شود. تقریباً 84 میلیون بزرگسال آمریکایی 18 ساله یا بالاتر مبتلا به پیش دیابت هستند که تقریباً به یک چهارم جمعیت در این گروه سنی ترجمه می شود (4). علائم شایع پیش دیابت عبارتند از:
خستگی
تاری دید
بهبود آهسته بریدگی ها و زخم ها
سوزن سوزن شدن یا بی حسی در دست ها و پاها
عفونت های مکرر پوست، لثه یا مثانه
آیا می توان از دیابت نوع 2 به طور طبیعی پیشگیری کرد؟
بله، چندین راه طبیعی برای کاهش خطر ابتلا به دیابت نوع 2 وجود دارد. در اینجا چند استراتژی مبتنی بر شواهد آورده شده است:
حفظ وزن سالم: کاهش وزن در صورت اضافه وزن یا چاقی می تواند به طور قابل توجهی خطر ابتلا به دیابت نوع 2 را کاهش دهد (5).
در فعالیت بدنی منظم شرکت کنید: ورزش منظم حساسیت به انسولین را بهبود می بخشد و التهاب را در بدن کاهش می دهد (6).
از یک رژیم غذایی متعادل پیروی کنید: خوردن یک رژیم غذایی گیاهی غنی از غلات کامل، سبزیجات، میوه ها، پروتئین های بدون چربی و چربی های سالم می تواند به تنظیم سطح قند خون و ارتقای سلامت کلی کمک کند (7).
سطوح استرس را مدیریت کنید: استرس مزمن می تواند سطح کورتیزول را افزایش داده و منجر به مقاومت به انسولین و افزایش خطر ابتلا به دیابت نوع 2 شود (8). تکنیک های کاهش استرس مانند یوگا، مدیتیشن یا تمرینات تنفس عمیق را تمرین کنید.
مصرف الکل را محدود کنید: نوشیدن بیش از حد الکل می تواند سطح قند خون را افزایش دهد و خطر ابتلا به دیابت نوع 2 را افزایش دهد (9).
چه نوع رژیم غذایی به پیشگیری از دیابت کمک می کند؟
یک رژیم غذایی متعادل که بر غذاهای کامل و غنی از مواد مغذی تاکید دارد می تواند به تنظیم سطح قند خون و حمایت از سلامت کلی کمک کند. برخی از اجزای کلیدی یک رژیم غذایی پیشگیری کننده از دیابت عبارتند از:
کربوهیدرات های با فیبر بالا: کربوهیدرات های پیچیده مانند غلات کامل، میوه ها و سبزیجات را انتخاب کنید که فیبر ضروری را تامین می کنند و هضم را کند می کنند.
منابع پروتئین: گزینه های پروتئین بدون چربی مانند مرغ، ماهی، حبوبات و محصولات لبنی کم چرب را انتخاب کنید.
چربی های سالم: آجیل، دانه ها، آووکادو و روغن زیتون منابع عالی چربی های تک غیراشباع و چند غیراشباع هستند که می توانند حساسیت به انسولین را بهبود بخشند.
محصولات لبنی کم چرب: لبنیات حاوی کمتر از 3 گرم چربی در هر وعده می تواند به یک رژیم غذایی سالم کمک کند.
عوامل خطر ابتلا به دیابت
عوامل خاصی می توانند احتمال ابتلا به دیابت نوع 2 را افزایش دهند. آنها عبارتند از:
فشار خون بالا (فشار خون بالا): داشتن فشار خون بالا خطر ابتلا به دیابت نوع 2 را افزایش می دهد (10).
سطح کلسترول HDL کمتر از 40 میلی گرم در دسی لیتر: سطوح پایین تر کلسترول "خوب" با افزایش خطر ابتلا به دیابت نوع 2 مرتبط است (11).
سطح تری گلیسیرید > 150 میلی گرم در دسی لیتر: تری گلیسیرید بالا می تواند به مقاومت به انسولین کمک کند و خطر ابتلا به دیابت نوع 2 را افزایش دهد (12).
در نتیجه، درک علل، علائم و راهبردهای پیشگیری از دیابت نوع 2 برای حفظ سلامتی بسیار مهم است. با اتخاذ یک سبک زندگی سالم، از جمله رژیم غذایی متعادل و فعالیت بدنی منظم، افراد می توانند خطر ابتلا به این بیماری مزمن رایج را به میزان قابل توجهی کاهش دهند. به خاطر بسپار که تغییرات کوچک امروز می تواند منجر به یک عمر سلامتی بهتر فردا شود!

منبع: سایت زندگی سبز

کولپوسکوپی یک روش پزشکی است که نقش حیاتی در تشخیص و تشخیص ناهنجاری های دهانه رحم از جمله سرطان دارد. این شامل بررسی دهانه رحم، واژن و فرج برای هر گونه علائم بیماری با استفاده از یک میکروسکوپ تخصصی به نام کولپوسکوپ است. در این مقاله به جزئیات کولپوسکوپی، هدف، روش‌ها، آزمایش‌های ویژه و گزینه‌های درمانی خواهیم پرداخت.

کولپوسکوپی چیست؟
کولپوسکوپی یک روش تشخیصی است که برای بررسی دهانه رحم، واژن و فرج از نظر وجود هرگونه سلول یا بافت غیر طبیعی استفاده می شود. معمولاً زمانی انجام می‌شود که پاپ اسمیر یا تست HPV تغییرات غیرطبیعی سلولی را نشان دهد یا علائمی مانند خونریزی، پریودهای نامنظم یا درد لگن وجود داشته باشد. کولپوسکوپ بافت ها را 10 تا 15 برابر بزرگ می کند و به ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی اجازه می دهد هر نواحی غیرطبیعی را که ممکن است به آزمایش یا درمان بیشتر نیاز داشته باشد، شناسایی کند.

چرا کولپوسکوپی انجام می شود؟
کولپوسکوپی به تشخیص ناهنجاری های دهانه رحم در مراحل اولیه کمک می کند، که به طور بالقوه می تواند از سرطان دهانه رحم جلوگیری کند. همچنین به تشخیص سایر بیماری ها مانند زگیل تناسلی، پولیپ و سرطان واژن کمک می کند. علاوه بر این، به شناسایی مناطقی که نیاز به آزمایش بیشتر دارند، مانند بیوپسی، یا هدایت روش‌های درمانی مانند کرایوتراپی یا LEEP (روش برداشتن الکتروجراحی حلقه) کمک می‌کند.

کولپوسکوپی چگونه انجام می شود؟
این روش در مطب یا کلینیک پزشک انجام می شود. از شما خواسته می شود که لباس های خود را از کمر به پایین درآورید و به پشت دراز بکشید و پاهای خود را روی رکاب قرار دهید، مانند معاینه معمول زنان. در ادامه آنچه اتفاق می‌افتد این است:

مشاهدات اولیه: ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی یک اسپکولوم را به واژن وارد می‌کند تا دهانه رحم را تجسم کند و راه‌حلی را برای برجسته کردن هر ناحیه غیرطبیعی اعمال می‌کند. سپس از کولپوسکوپ برای بررسی دقیق دهانه رحم، واژن و فرج استفاده می کنند.
بیوپسی: در صورت شناسایی مناطق مشکوک، ممکن است نمونه کوچکی از بافت (بیوپسی) برای تجزیه و تحلیل آزمایشگاهی گرفته شود. این فرآیند ممکن است باعث ناراحتی جزئی شود اما نباید دردناک باشد.
آزمایش‌های ویژه: آزمایش‌های تخصصی اضافی می‌توانند از تشخیص حمایت کنند. اینها می‌توانند شامل استفاده از محلول‌ها یا رنگ‌های مختلف برای شفاف‌سازی مناطق مشکل‌ساز یا استفاده از ابزارهای گرم‌شده برای ارزیابی بیشتر باشد.
درمان: بسته به نتیجه کولپوسکوپی و بیوپسی، ممکن است در صورت لزوم درمان بلافاصله انجام شود. در غیر این صورت، مشاوره و برنامه ریزی اضافی مقدم بر درمان قطعی است.
چه آزمایش های خاصی در کولپوسکوپی انجام می شود؟
پزشک شما ممکن است روش‌های خاصی را برای ارزیابی بهتر مکان‌های مشکوک در زیر کولپوسکوپ اجرا کند. در اینجا چند تکنیک رایج وجود دارد که ممکن است از آنها استفاده کنند:

شستشو با اسید استیک (سرکه): استفاده از محلول سرکه رقیق شده در مناطق لکه دار به روشن کردن مشکلات احتمالی از طریق تغییر رنگ پس از قرار گرفتن در معرض هوا کمک می کند.
ید لوگول: پس از استفاده، این محلول با واکنش با گلیکوپروتئین‌ها در بافت‌های طبیعی قهوه‌ای می‌شود، اما در بافت‌های بالقوه ناایمن قهوه‌ای مایل به قرمز باقی می‌ماند و تضادهای ارزشمندی را ایجاد می‌کند.
آزمایش شیلر (کوتر زاج کرومی): فقط برای ضایعات سطحی جزئی، استفاده از خمیر خاصی که از نیترات نقره ساخته شده است می تواند به جراح کمک کند تا بعداً LEEP را انجام دهد. با گذشت زمان پوسته ای تشکیل می دهد قبل از اینکه به طور طبیعی در عرض دو هفته بدون برجای گذاشتن اسکار ناخوشایند بیفتد.
روش درمان ناهنجاری های دهانه رحم بر اساس نتایج کولپوسکوپی چیست؟
درمان به عوامل مختلفی از جمله شدت و نوع نتایج غیرطبیعی، سن بیمار، ترجیحات و وضعیت کلی سلامت بستگی دارد. متخصصان پزشکی معمولاً در ابتدا رویکردهای محافظه کارانه را اتخاذ می کنند. آنها به طور فعال بیماران را با تکرار آزمایش و نظارت منظم تا زمانی که این سلول ها به حالت مورد انتظار خود در مدت شش ماه یا بیشتر قبل از در نظر گرفتن جراحی گسترده (LEEPs) برگردند، مشاهده می کنند.
برخی از موارد ممکن است نیاز به مداخله فوری از طریق برداشتن حلقه الکتروسرجری یا مخروط کردن چاقوی سرد داشته باشد. چنین رویکردهایی امکان حذف مناطق آسیب دیده و تسهیل تجزیه و تحلیل جامع تر از طریق آزمایش آزمایشگاهی را فراهم می کند. مداخلات بیشتر به بررسی های آزمایشگاهی نهایی از نمونه های استخراج شده بستگی دارد. هنگامی که راهبردهای فوق به موقع تشخیص داده شوند، قبل از پیشرفت، با موفقیت با تغییرات پیش سرطانی مبارزه می کنند.

منبع مطلب مجله پزشکی سلامتی زندگی سبز می باشد.

غده تیروئید در قاعده گردن، زیر سیب آدم و بالای استخوان ترقوه قرار دارد. هورمون هایی تولید می کند که دمای بدن و متابولیسم و همچنین بسیاری از عملکردهای مهم دیگر را در بدن ما تنظیم می کنند. اختلالات تیروئید در زنان در سال های باروری نسبتاً شایع است، اما می تواند بعداً در سنین بالا برای هر دو جنس به دلیل عوامل مختلفی مانند ژنتیک یا بیماری های خود ایمنی مانند تیروئیدیت هاشیموتو ایجاد شود. کم کاری تیروئید شایع ترین اختلال تیروئید است که طبق مطالعات تحقیقاتی اخیر انجام شده توسط مجله بالینی غدد درون ریز و متابولیسم، تقریباً 5 درصد از آمریکایی های بالای 12 سال را تحت تأثیر قرار می دهد. علائم شامل احساس خستگی در تمام طول روز حتی پس از خواب کافی در شب است. افزایش وزن در درجه اول به دلیل احتباس مایعات به جای تجمع سلول های چربی واقعی در بافت های بدن است. خشکی پوست دست و پا که اغلب به راحتی از بین می رود. یبوست که به خوبی به ملین های بدون نسخه پاسخ نمی دهد. ضعف عضلانی به خصوص در بازوها و پاها که بالا رفتن از پله ها را دشوار می کند.

 غده تیروئید:

تیروئید غده ای پروانه ای شکل است که در پایین گردن شما بالای استخوان های ترقوه، زیر سیب آدم قرار دارد. هورمون‌هایی تولید می‌کند که متابولیسم را تنظیم می‌کنند (کالری را با چه سرعتی یا کندی می‌سوزانید). کم کاری تیروئید زمانی رخ می دهد که تولید کافی این هورمون های تیروئیدی وجود نداشته باشد که باعث علائم بسیاری از جمله افزایش وزن می شود که عمدتاً به دلیل احتباس مایعات به جای تجمع سلول های چربی واقعی در بافت های بدن است. خشکی پوست دست و پا که اغلب به راحتی پوسته می شود. یبوست که به خوبی به ملین های بدون نسخه پاسخ نمی دهد. ضعف عضلانی به ویژه در بازوها و پاها بالا رفتن از پله ها را دشوار می کند.

 کم کاری تیروئید:

کم کاری تیروئید شایع ترین اختلال تیروئید است که طبق مطالعات تحقیقاتی اخیر انجام شده توسط مجله بالینی غدد درون ریز و متابولیسم، تقریباً 5 درصد از آمریکایی های بالای 12 سال را تحت تأثیر قرار می دهد. زمانی اتفاق می‌افتد که هورمون‌های تیروئید به اندازه کافی تولید نمی‌شود که باعث علائم بسیاری از جمله افزایش وزن می‌شود که عمدتاً به دلیل احتباس مایعات به جای تجمع سلول‌های چربی واقعی در بافت‌های بدن است. خشکی پوست دست و پا که اغلب به راحتی پوسته می شود. یبوست که به خوبی به ملین های بدون نسخه پاسخ نمی دهد. ضعف عضلانی به ویژه در بازوها و پاها بالا رفتن از پله ها را دشوار می کند.

علائم کم کاری تیروئید:

علائم شامل احساس خستگی در تمام طول روز حتی پس از خواب کافی در شب است. افزایش وزن در درجه اول به دلیل احتباس مایعات به جای تجمع سلول های چربی واقعی در بافت های بدن است. خشکی پوست دست و پا که اغلب به راحتی از بین می رود. یبوست که به خوبی به ملین های بدون نسخه پاسخ نمی دهد. ضعف عضلانی به ویژه در بازوها و پاها بالا رفتن از پله ها را دشوار می کند.

تیروئید چگونه می تواند زیبایی را از شما بگیرد؟

غده تیروئید در قاعده گردن شما بالای سیب آدم، زیر استخوان های ترقوه قرار دارد و هورمون هایی تولید می کند که متابولیسم را تنظیم می کند (با سرعت یا آهسته کالری سوزی شما). کم کاری تیروئید زمانی رخ می دهد که تولید کافی این هورمون های تیروئیدی وجود نداشته باشد که باعث علائم بسیاری از جمله افزایش وزن می شود که عمدتاً به دلیل احتباس مایعات به جای تجمع سلول های چربی واقعی در بافت های بدن است. خشکی پوست دست و پا که اغلب به راحتی پوسته می شود. یبوست که به خوبی به ملین های بدون نسخه پاسخ نمی دهد. ضعف عضلانی به خصوص در بازوها و پاها که بالا رفتن از پله ها را دشوار می کند.

 تاثیر کم کاری تیروئید بر ریزش موی عمومی:

کم کاری تیروئید می تواند باعث نازک شدن یا از دست دادن قسمت سوم خارجی (مو) شود که به آن تلوژن افلوویوم می گویند. این زمانی اتفاق می‌افتد که هورمون‌های تیروئیدی که متابولیسم را تنظیم می‌کنند به اندازه کافی تولید نمی‌شود و باعث علائم بسیاری می‌شود، از جمله افزایش وزن که عمدتاً ناشی از احتباس مایعات است و نه تجمع سلول‌های چربی واقعی در بافت‌های بدن. خشکی پوست دست و پا که اغلب به راحتی پوسته می شود. یبوست که به خوبی به ملین های بدون نسخه پاسخ نمی دهد. ضعف عضلانی به خصوص در بازوها و پاها که بالا رفتن از پله ها را دشوار می کند.

تاثیر کم کاری تیروئید بر ظاهر صورت:

کم کاری تیروئید می تواند باعث تورم زیر چشم ها، پف کردن اطراف چشم و همچنین شکل گردتر صورت شود. این زمانی اتفاق می افتد که هورمون های تیروئیدی که به اندازه کافی تولید نمی شوند که متابولیسم را تنظیم می کنند، رخ می دهد و باعث علائم بسیاری از جمله افزایش وزن می شود که عمدتاً به دلیل احتباس مایعات به جای چربی واقعی است. ساخت سلول ها در بافت های بدن؛ خشکی پوست دست و پا که اغلب به راحتی از بین می رود. یبوست که به خوبی به ملین های بدون نسخه پاسخ نمی دهد. ضعف عضلانی به خصوص در بازوها و پاها که بالا رفتن از پله ها را دشوار می کند.

شاخص توده بدنی (BMI) یک ابزار آماری است که برای کمک به تخمین محدوده وزن سالم افراد بر اساس قد طراحی شده است. این آمار توسط آماردان بلژیکی، لامبرت آدولف ژاک کوتلت، در حدود سال 1832 ساخته شد. BMI اساساً با محاسبه نسبت وزن یک فرد بر حسب کیلوگرم به متر مربع قد (کیلوگرم بر متر مربع) میزان چربی بدن را اندازه می‌گیرد.
BMI یک ابزار ضروری برای تعیین توده بدن سالم است و نقش مهمی در ارزیابی سلامت عمومی ایفا می کند، به ویژه هنگامی که صحبت از شناسایی افراد در معرض خطر چاقی یا کمبود وزن باشد. با این حال، BMI به دلیل عوامل مختلفی مانند تفاوت های مربوط به سن در ترکیب بدن، رشد فیزیکی و رشد، می تواند برای کودکان در مقایسه با بزرگسالان کمتر دقیق باشد.
دقت شاخص توده بدنی (BMI) برای کودکان:
شاخص توده بدن به طور گسترده ای به عنوان یک ابزار غربالگری برای شناسایی محدوده وزن سالم در بین بزرگسالان و کودکان استفاده می شود. با این حال، به دلیل چندین عامل می تواند برای بچه ها دقت کمتری داشته باشد. نمودارهای BMI بر اساس میانگین اندازه گیری جمعیت های بزرگ در طول زمان ایجاد می شوند. این میانگین‌ها تغییرات فردی در ترکیب بدن یا الگوهای رشد در دوران کودکی را در نظر نمی‌گیرند، و این میانگین‌ها را برای ارزیابی وضعیت وزن سالم کودک کمتر می‌کند.
در دوران کودکی، تغییرات قابل توجهی در ترکیب بدن وجود دارد، زیرا کودکان با سرعت های مختلف رشد می کنند و رشد می کنند. برخی از عواملی که بر دقت BMI در کودکان تأثیر می گذارد عبارتند از:
1. تفاوت های مربوط به سن در ترکیب بدن: درصد چربی بدن یک کودک 4 ساله بیشتر از یک کودک 10 ساله خواهد بود، حتی اگر وزن هر دو یکسان باشد. با رشد و بلوغ کودکان، ترکیب بدن آنها تغییر می کند. بنابراین، قرائت BMI نباید مطلق در نظر گرفته شود.
2. نرخ رشد متفاوت: کودکان نیز الگوهای متفاوتی را در سرعت رشد در دوران کودکی تجربه می کنند. برخی ممکن است افزایش سریع قد را در سنین پایین نشان دهند، اما افزایش وزن کندتر را نشان می دهند. برخی دیگر ممکن است رشد متعادل تری داشته باشند، با رشد برابر در قد و وزن. اندازه گیری BMI بسته به سرعت رشد کودکان متفاوت خواهد بود.
3. بلوغ: در دوران بلوغ، تغییر قابل توجهی در ترکیب بدن نیز ایجاد می شود; با این حال، این می تواند برای برخی از بچه ها بر اساس ساختار ژنتیکی و عوامل محیطی زودتر یا دیرتر شروع شود. علاوه بر تغییر قد و وزن، درصد چربی بدن نیز در دوران بلوغ افزایش می یابد. هنگام ارزیابی سلامت کودک در مراحل مختلف رشد، باید شاخص توده بدنی را در نظر گرفت.
4. قومیت: قومیت های مختلف بر اساس ساختار ژنتیکی خود دارای درصدهای متفاوتی از چربی بدن هستند. BMI ممکن است وضعیت وزن سالم کودک را به درستی منعکس نکند، اگر آنها به یک گروه اقلیت که کمتر نمایندگی می شوند، مانند کودکان آسیایی یا اسپانیایی تبار تعلق داشته باشند.
5. تعاریف اضافه وزن و چاقی: سازمان جهانی بهداشت (WHO) اضافه وزن را به عنوان داشتن شاخص توده بدنی 80-185 کیلوگرم بر متر مربع (معادل محدوده BMI 25-30 برای جمعیت های آسیایی، 27.5-32.5 برای جمعیت های اروپایی و 34-39.5 برای جمعیت های اسپانیایی یا لاتین تبار). چاقی به عنوان داشتن شاخص توده بدنی بیشتر یا مساوی 185 کیلوگرم بر متر مربع تعریف می شود.
تعاریف WHO از اضافه وزن و چاقی از زمان تأسیس اولیه آنها در دهه 1970 چندین بار تجدید نظر شده است. آستانه های BMI برای تعیین این شرایط با یکدیگر متفاوت است، و مقایسه نتایج BMI در طول زمان یا بین جمعیت هایی با تعاریف مختلف چالش برانگیز است.
صحبت با یک متخصص اطفال در مورد شاخص توده بدن (BMI):
اگر در مورد وزن و شاخص توده بدنی فرزندتان نگرانی دارید، اولین قدم این است که با پزشک اطفال او مشورت کنید. بحث در مورد وزن باید با ظرافت مورد توجه قرار گیرد، زیرا می تواند به طور بالقوه بر عزت نفس کودکان تأثیر بگذارد یا حتی آنها را به چرخه رژیم غذایی ناسالم یا ورزش بیش از حد سوق دهد.
یک متخصص اطفال نمودارهای رشد، ترکیب بدن کودک شما (با استفاده از اندازه‌گیری ضخامت چین‌خوردگی) و هرگونه سابقه پزشکی مرتبط را ارزیابی می‌کند تا تعیین کند که آیا ارزیابی بیشتر برای عوامل خطر چاقی، کمبودهای تغذیه‌ای، اختلالات غدد درون ریز، یا سایر شرایطی که ممکن است منجر به اضافه وزن شود، لازم است یا خیر. کسب کردن.
خطر تمرکز صرفاً بر شاخص توده بدنی (BMI) در کودکان:
چندین خطر مرتبط با تکیه بر BMI به عنوان شاخص اولیه برای ارزیابی توده بدن سالم در کودکان وجود دارد. این موارد شامل موارد زیر است:
1. تفسیر نادرست و تعمیم بیش از حد: همانطور که قبلاً بحث شد، تغییرات قابل توجهی در ترکیب بدن در دوران کودکی به دلیل عواملی مانند سن، سرعت رشد، رشد بلوغ، قومیت یا ساختار ژنتیکی وجود دارد. اگر این متغیرها هنگام تفسیر نتایج نادیده گرفته شوند، ممکن است خوانش BMI به طور دقیق وضعیت وزن سالم کودک را نشان ندهد.
2. نتیجه گیری نادرست در مورد سلامت کلی: شاخص توده بدنی بالا همیشه با سلامت ضعیف کودکان برابری نمی کند. پارامترهای دیگری مانند فشار خون، سطح کلسترول و کنترل قند خون نیز باید قبل از نتیجه گیری قطعی در مورد کودک در نظر گرفته شوند.

وضعیت سلامت کلی d تنها بر اساس BMI خواندن آنها.
3. دست کم گرفتن چربی بدن: همانطور که قبلا ذکر شد، درصد بیشتر چربی بدن در کودکان (به ویژه در دوران بلوغ) می تواند منجر به تفسیر نادرست هنگام استفاده از BMI به عنوان شاخصی برای افزایش وزن یا چاقی شود. در نظر گرفتن سایر معیارهایی که مستقیماً ترکیب بدن را ارزیابی می‌کنند، مانند اندازه‌گیری‌های ضخامت چین‌های پوست و آنالیز امپدانس بیوالکتریکی، هنگام ارزیابی وضعیت وزن سالم کودک، حیاتی است.
4. تمرکز بر رفتارهای ناسالم: نگرانی بیش از حد در مورد BMI می تواند والدین را به محدود کردن بیش از حد رژیم غذایی فرزندان خود یا تشویق ورزش بیش از حد در تلاش برای دستیابی به سطوح شاخص توده بدنی ایده آل سوق دهد. این ممکن است بر سلامت و رفاه کلی کودک تأثیر منفی بگذارد، زیرا محدودیت شدید کالری در طول سال‌های رشد می‌تواند به طور بالقوه رشد بچه‌های قد بلندتر را متوقف کند و منجر به مشکلات رشد در آینده شود.
5. ارزیابی نادرست پاسخ درمانی: پایش BMI در طول زمان راه ایده آلی برای تعیین اینکه آیا تلاش های کنترل وزن کودک موثر یا بی خطر است نیست. تغییرات در ترکیب بدن (که با ضخامت چین‌های پوست اندازه‌گیری می‌شود) هنگام ارزیابی موفقیت یک برنامه درمانی، مانند محدودیت کالری و افزایش ورزش، شاخص‌های قابل اعتمادتری خواهند بود.
چرا اندازه گیری چاقی در کودکان دشوار است؟
اندازه گیری دقیق چاقی در کودکان به چند دلیل دشوار است:
1. رشد و تکامل سریع در دوران کودکی: همانطور که قبلا ذکر شد، تفاوت های قابل توجهی در ترکیب بدن، الگوهای افزایش وزن و رشد فیزیکی در طول دوران کودکی وجود دارد. این عوامل می‌توانند نتیجه‌گیری قطعی در مورد وضعیت وزن سالم کودک را تنها بر اساس خوانش BMI چالش برانگیز کنند.
2. تفاوت های مربوط به سن در درصد چربی بدن: درصد چربی بدن در طول دوران کودکی با شروع بلوغ تغییر می کند (با سطح بالاتر چربی بدن معمولی است). این تغییرات مربوط به سن می تواند منجر به تفسیر نادرست هنگام استفاده از BMI به عنوان یک شاخص کلی برای خطر چاقی شود.
3. عوامل قومیتی و ژنتیکی: گروه های قومی مختلف بر اساس ژنتیک خود دارای نسبت های متفاوتی از چربی بدن هستند که می تواند تفسیر نتایج BMI را در کودکان پیچیده تر کند. مهم است که این تفاوت ها را قبل از نتیجه گیری در مورد وضعیت وزن سالم کودک که صرفاً بر اساس BMI خوانده شده است، در نظر بگیرید.
4. فقدان نمودار استاندارد BMI برای کودکان: همانطور که قبلاً بحث شد، هیچ نمودار BMI پذیرفته شده جهانی وجود ندارد که عوامل مختلف مؤثر بر ترکیب بدن در دوران کودکی (مانند رشد بلوغ و قومیت) را در نظر بگیرد. این عدم ثبات در توسعه نمودار، مقایسه نتایج در بین جمعیت های مختلف یا در طول زمان را چالش برانگیز می کند.
5. تغییرات در تعاریف: تعریف WHO از چاقی از زمان تأسیس اولیه آن در دهه 1970 چندین بار تغییر کرده است، و مقایسه آستانه BMI بین گروه های مختلف جمعیتی و در دوره های مختلف بدون در نظر گرفتن این تغییرات دشوار است.
در نتیجه، شاخص توده بدنی (BMI) یک ابزار ضروری است که به تخمین محدوده وزن سالم بر اساس قد فرد کمک می کند. با این حال، دقت این اندازه گیری با سن و سایر عوامل در کودکان متفاوت است. در حالی که BMI می تواند به شناسایی خطرات بالقوه سلامتی کمک کند، نباید به عنوان تنها مبنایی برای تعیین اضافه وزن یا چاق بودن یک کودک استفاده شود. در نظر گرفتن پارامترهای مختلف مانند ترکیب بدن (که با استفاده از ضخامت چین‌های پوست اندازه‌گیری می‌شود)، نمودارهای رشد، مراحل رشد بلوغ، قومیت، و سایر تاریخچه‌های پزشکی مرتبط هنگام ارزیابی وضعیت وزن سالم کودک بسیار مهم است. مشاوره با یک متخصص اطفال برای ارزیابی فردی می تواند به والدین کمک کند تا شاخص توده بدنی فرزندان خود را بهتر درک کنند و بهترین اقدام را برای حفظ سلامتی کلی در این گروه سنی تعیین کنند.

ژلاتین چیست؟
ژلاتین یک پروتئین طبیعی است که از منابع حیوانی مانند کلاژن و بافت های همبند به دست می آید. معمولاً در صنایع مختلف مانند فرآوری مواد غذایی، دارویی و آرایشی استفاده می شود تا خواص مورد نظر خود را به آنها ارائه دهد. اصطلاح "ژلاتین" خود از کلمه لاتین برای ژلاتین (یعنی gellan) گرفته شده است که یک نام تاریخی است که توسط دانشمند ایتالیایی الساندرو ژلاتو در سال 1543 داده شد. از آن زمان ژلاتین به دلیل منحصر به فرد خود یک ماده محبوب در غذاها و داروها بوده است. خواصی مانند منبع عالی پروتئین بودن و هیدراتاسیون و پایداری مواد مختلف.

حقایق تغذیه ای ژلاتین چیست؟
ژلاتین سرشار از ویتامین‌ها و مواد معدنی ضروری است، مانند ویتامین D (که در اثر نور خورشید از بین می‌رود)، ویتامین B12، پتاسیم، سدیم، کلسیم، روی، مس، آهن و فسفر. همچنین حاوی مقادیر کمی فولات، منگنز، فسفر و منیزیم است. این مواد مغذی به عملکرد سالم کلی بدن ما کمک می کنند، از جمله حفظ تراکم استخوان مناسب، حمایت از عملکرد سیستم ایمنی بدن و کمک به رشد و بازسازی سلولی.

فواید ژلاتین برای سلامتی چیست؟
ژلاتین به دلیل محتوای پروتئین با کیفیت بالا که به راحتی توسط بدن جذب می شود، فواید سلامتی زیادی دارد. این می تواند به رشد ماهیچه ها، ترمیم بافت های آسیب دیده از استرس یا آسیب، تقویت عملکرد سیستم ایمنی و کمک به هضم و همچنین حمایت از تراکم استخوان و سلامت کلی کمک کند. علاوه بر این، ژلاتین سرشار از مواد معدنی مانند پتاسیم است که به تنظیم سطح مایعات در بدن کمک می کند.

علاوه بر این، ژلاتین را می توان برای کاهش التهاب با تقویت مفاصل و غضروف سالم استفاده کرد. همچنین به حفظ عملکرد صحیح کلیه، جلوگیری از بیماری مزمن کلیوی و کاهش فشار خون کمک می کند زیرا دارای اثر کاهش دهنده سدیم است.

عوارض جانبی ژلاتین چیست؟
در حالی که ژلاتین به طور کلی در صورت مصرف در مقادیر مناسب بی خطر در نظر گرفته می شود، افراد خاصی ممکن است واکنش های آلرژیک به منابع حیوانی آن را تجربه کنند. عوارض جانبی رایج عبارتند از:
1. بثورات پوستی و خارش پس از قرار گرفتن در معرض ژلاتین یا محصولات مرتبط.
2. مصرف بیش از حد ژلاتین به دلیل تجمع گاز معده می تواند منجر به نفخ و ناراحتی شود.
3. تهوع، استفراغ یا اسهال در برخی موارد، به ویژه اگر همراه غذا مصرف شود.
4. سوء هاضمه، سوزش سر دل، یا رفلاکس اسید هنگام بلع ژلاتین حاوی مواد افزودنی خاص.
5. واکنش آلرژیک به مواد مورد استفاده در ژلاتین (مانند لاکتوز، کازئین یا گلوتن).
6. افزایش مصرف سدیم، که اگر با محتوای کافی پتاسیم متعادل نشود، می تواند منجر به فشار خون بالا شود.

توجه به این نکته ضروری است که مصرف مقادیر متوسط ژلاتین در مواد غذایی مانند غلات و نوشیدنی ها بدون افزودن سطوح بیش از حد مواد افزودنی به طور کلی برای اکثر افراد بی خطر در نظر گرفته می شود. با این حال، همیشه توصیه می شود قبل از شروع هر رژیم غذایی جدید یا ایجاد تغییر در عادات غذایی خود با یک متخصص مراقبت های بهداشتی مشورت کنید.

در نتیجه، ژلاتین یک ماده همه کاره است که مواد مغذی ضروری را فراهم می کند و در صورت مصرف مناسب از سلامت کلی حمایت می کند. در حالی که برخی از عوارض جانبی بالقوه مرتبط با مصرف ژلاتین در موارد خاص وجود دارد، به طور کلی تا زمانی که دستورالعمل های مناسب رعایت شود، برای اکثر افراد بی خطر باقی می ماند.

این مقاله چه پاسخ هایی به سوالات داده شده ارائه می دهد؟
این مقاله یک مرور کلی و توضیحی در مورد ژلاتین، ارزش غذایی، فواید سلامتی و عوارض جانبی بالقوه ارائه می دهد. جنبه های مختلف ژلاتین مانند ترکیب، فواید و عوارض جانبی رایج مرتبط با مصرف آن را پوشش می دهد. این مقاله با پاسخ دادن به جزئیات به هر سوال، درک جامعی از ژلاتین و نقش آن در صنعت مکمل های غذایی ارائه می دهد.

به طور خلاصه:
- ژلاتین چیست؟
- حقایق تغذیه ای ژلاتین.
- فواید ژلاتین برای سلامتی
- عوارض ژلاتین.
- پاسخ ها باید مفصل باشد. این مقاله توضیح عمیقی در مورد ژلاتین از جمله ترکیب آن، ارزش غذایی، فواید سلامتی و عوارض جانبی بالقوه ارائه می دهد. جنبه های مختلف ژلاتین از جمله مواد تشکیل دهنده آن (به عنوان مثال، منابع حیوانی)، ویتامین ها و مواد معدنی ضروری، فواید سلامتی، و عوارض جانبی رایج مرتبط با مصرف ژلاتین را پوشش می دهد.

این مقاله با ارائه اطلاعاتی در مورد ترکیب ژلاتین، ارزش غذایی، فواید سلامتی و عوارض جانبی احتمالی، به سوالات داده شده به طور مفصل پاسخ می دهد. اهمیت ژلاتین برای صنایع مختلف مانند فرآوری مواد غذایی، داروسازی و لوازم آرایشی و بهداشتی را برجسته می‌کند و همچنین به عوارض جانبی بالقوه آن در صورت مصرف مناسب در حد اعتدال اشاره می‌کند.

هدف این مقاله اطمینان از این است که خوانندگان نقش ژلاتین را در صنعت مکمل های غذایی و اینکه چگونه می تواند از سلامت کلی حمایت کند، درک کنند. با تاکید بر اهمیت مصرف ژلاتین در مقادیر مناسب و در عین حال اجتناب از مصرف بیش از حد سدیم به دلیل کاهش سدیم آن، اعتدال را تشویق می کند.

ژلاتین چیست؟ ژلاتین یک پروتئین طبیعی است که از منابع حیوانی مانند کلاژن و بافت های همبند به دست می آید. معمولاً در صنایع مختلف مانند فرآوری مواد غذایی، دارویی و آرایشی استفاده می شود تا خواص مطلوب خود را به آنها ارائه دهد. اصطلاح "ژلاتین" از کلمه لاتین ژلاتین گرفته شده است که نامی تاریخی است که توسط دانشمند ایتالیایی الساندرو ژلاتو در سال 1543 داده شد. از آن زمان ژلاتین به دلیل داشتن پروتئین عالی که به راحتی توسط آن جذب می شود در غذاها و داروها مورد استفاده قرار گرفته است. بدن

ژلاتین ویتامین هایی مانند ویتامین D (که توسط نور خورشید می کشد)، ویتامین B12، ویتامین B6، پتاسیم، سدیم، کلسیم، روی، مس، آهن و فسفر را فراهم می کند که به نوبه خود به حفظ تراکم استخوانی مناسب، حمایت از عملکرد سیستم ایمنی و کمک به سلول ها کمک می کند. رشد و بازسازی. این مواد مغذی همچنین به حفظ عملکرد صحیح کلیه، جلوگیری از بیماری مزمن کلیه، تقویت مفاصل و غضروف های سالم، کاهش التهاب، کمک به هضم و همچنین حمایت از فشار خون با داشتن اثر کاهش دهنده سدیم کمک می کنند.

با این حال، توجه به این نکته مهم است که مصرف ژلاتین در مقادیر متوسط به طور کلی در صورت مصرف مناسب برای اکثر افراد بی‌خطر تلقی می‌شود، اما همیشه توصیه می‌شود قبل از شروع هر رژیم غذایی جدید یا ایجاد تغییر در عادات غذایی با متخصصان مراقبت‌های بهداشتی مشورت کنید.

بنابراین، مقاله توضیح عمیقی در مورد ژلاتین از جمله ترکیب آن، ارزش غذایی، فواید سلامتی و عوارض جانبی بالقوه ارائه می دهد. جنبه‌های مختلف ژلاتین مانند منابع حیوانی، ویتامین‌های ضروری، مواد معدنی و مزایای سلامتی که برای سلامت کلی ارائه می‌دهد را پوشش می‌دهد. ژلاتین همچنین در صورت مصرف به مقدار مناسب اثر کاهش دهنده سدیم بر فشار خون دارد.
در پایان، هدف این مقاله ارائه اطلاعات دقیق در مورد ژلاتین از جمله ترکیبات، ارزش غذایی، فواید سلامتی و عوارض جانبی احتمالی است. این مهم اهمیت اعتدال را قبل از مشورت با متخصصان مراقبت های بهداشتی در هنگام مصرف هر رژیم غذایی جدید یا ایجاد تغییرات در عادات غذایی فرد هنگام مصرف آن در مقادیر مناسب پوشش می دهد.
این مقاله درک جامعی از ژلاتین از جمله ترکیب آن، ارزش غذایی، ویتامین‌ها و مواد معدنی ضروری که به سلامت کلی ارائه می‌دهد و همچنین عوارض جانبی احتمالی آن در صورت مصرف مناسب برای بدن ارائه می‌دهد. ژلاتین از منابع حیوانی مانند کلاژن و بافت‌های همبند به‌دست می‌آید و در فرآوری مواد غذایی، دارویی و آرایشی استفاده می‌شود تا خواص مطلوب خود را به آن‌ها ارائه دهد. ژلاتین همچنین به حفظ تراکم استخوان مناسب، حمایت از عملکرد سیستم ایمنی و فشار خون سالم در صورت مصرف در مقادیر مناسب کمک می کند.

بنابراین، این مقاله درک جامعی از ژلاتین از جمله ترکیب آن، ارزش غذایی، ویتامین‌های ضروری، مواد معدنی، فواید سلامتی و عوارض جانبی بالقوه‌ای را ارائه می‌کند که به طور مناسب برای بدن مصرف می‌شود و در عین حال بر مصرف آن در مقادیر مناسب تاکید می‌شود. ژلاتین از منابع حیوانی مانند کلاژن و بافت‌های همبند به‌دست می‌آید و در فرآوری مواد غذایی، دارویی و آرایشی استفاده می‌شود تا خواص مطلوب خود را به آن‌ها ارائه دهد. ژلاتین همچنین در صورت مصرف مناسب به حفظ تراکم استخوان مناسب، حمایت از عملکرد سیستم ایمنی و فشار خون سالم کمک می کند.

منبع مطلب مجله پزشکی سلامتی زندگی سبز می باشد.

اهمیت آبرسانی مجدد به بدن بعد از ورزش چیست؟ آبرسانی مجدد به بدن پس از ورزش به چند دلیل مهم است:

آب حدود 60 درصد از وزن کل بدن ما را تشکیل می دهد و نقش مهمی در بسیاری از عملکردهای بدن مانند تنظیم دما، انتقال مواد مغذی و حذف مواد زائد دارد. در حین ورزش، مایعات را از طریق تعریق از دست می دهیم که در صورت عدم جایگزینی می تواند منجر به کم آبی بدن شود. آبرسانی مجدد به بازیابی این مایع از دست رفته، حفظ عملکرد طبیعی و جلوگیری از اثرات نامطلوب کم آبی بدن (به عنوان مثال، خستگی، سردرد) کمک می کند.

جایگزینی مایعات همچنین به جایگزینی الکترولیت هایی مانند سدیم و پتاسیم که در طول تعریق از بین می روند کمک می کند. این مواد معدنی در انقباض عضلانی، انتقال عصبی و سایر فرآیندهای حیاتی نقش اساسی دارند. پر کردن آنها می تواند به بهبود عملکرد، کاهش گرفتگی عضلات و تسریع بهبودی کمک کند.

هیدراتاسیون مناسب با بهبود خلق و خو، وضوح ذهنی و رفاه کلی مرتبط است. حتی ممکن است به افزایش سطح انرژی و محافظت در برابر برخی شرایط سلامتی مانند سنگ کلیه یا بیماری گرما کمک کند. به طور خلاصه، هیدراته ماندن مناسب قبل، حین و بعد از ورزش برای عملکرد مطلوب جسمی و ذهنی و همچنین سلامتی طولانی مدت حیاتی است.

بهترین راه برای آبرسانی مجدد بعد از تمرین چیست؟ بهترین راه برای آبرسانی مجدد بعد از تمرین به نیازها و شرایط فردی بستگی دارد، اما در اینجا چند دستورالعمل کلی وجود دارد:

با ارزیابی میزان تعریق خود شروع کنید. این می تواند به شما ایده دهد که چه مقدار مایعات برای مصرف بعد از تمرین نیاز دارید. می‌توانید میزان تعریق خود را با وزن کردن خود بلافاصله قبل و بعد از ورزش به مدت یک ساعت تخمین بزنید (حتما هر بار از همان ترازو استفاده کنید)، سپس وزن سبک‌تر را از وزنه سنگین‌تر کم کنید. یک پوند تقریبا برابر با 16 اونس است. از دست دادن مایعات، بنابراین می توانید از این عدد برای تعیین نیاز تقریبی جایگزینی مایع استفاده کنید. به عنوان مثال، اگر در طول تمرین 2 پوند وزن کم کردید، حداقل 32 اونس بنوشید. مایع در چند ساعت آینده

در طول روز به طور منظم مایعات مصرف کنید. علاوه بر جایگزینی ضرر در طول فعالیت شدید، هیدراته ماندن در طول روز می تواند به جلوگیری از کم آبی بدن و بهینه سازی عملکرد کمک کند. به اندازه کافی آب بنوشید تا رنگ ادرار زرد روشن بماند تا شفاف شود و از تشنگی جلوگیری کنید.
از ترکیبی از آب ساده و نوشیدنی های ورزشی استفاده کنید. زمانی که بیشتر از یک ساعت ورزش با شدت بالا انجام نمی دهند، آب ساده برای اکثر افراد کافی است. با این حال، نوشیدنی‌های ورزشی حاوی کربوهیدرات‌ها و الکترولیت‌ها می‌توانند در طول فعالیت‌های استقامتی طولانی‌تر از یک ساعت مفید باشند. آنها دسترسی سریع به سوخت را فراهم می کنند و در عین حال به حفظ سطح قند خون و به حداقل رساندن ناراحتی معده کمک می کنند. پس از جلسات مخصوصا طاقت فرسا، استفاده از شیک پروتئینی یا اسموتی را برای کمک به ریکاوری و ترمیم عضلات در نظر بگیرید.
به بدنت گوش کن

اگر در حین یا بعد از ورزش احساس تشنگی یا سرگیجه شدید می کنید، مصرف مایعات خود را افزایش دهید تا علائم کاهش یابد. چه زمانی نوشیدنی های ورزشی به آب ارجحیت دارند؟ نوشیدنی‌های ورزشی حاوی قندها و الکترولیت‌های اضافه شده (عمدتاً سدیم و پتاسیم) هستند که آنها را برای ورزشکارانی که بیش از یک ساعت درگیر ورزش‌های سنگین هستند، ایده‌آل می‌کند. کربوهیدرات‌های اضافی می‌توانند به حفظ سطح گلوکز خون در حین فعالیت مداوم کمک کنند، و خطر "انقباض" یا برخورد به دیوار را کاهش دهند. الکترولیت ها به حفظ تعادل مایع مناسب و تسهیل انتقال تکانه های عصبی کمک می کنند.

نوشیدنی های ورزشی نیز طعم بهتری نسبت به آب معمولی دارند و مصرف حجم بیشتری را آسان تر می کند. با این حال، نوشیدنی های ورزشی برای همه ضروری نیست. اکثر افرادی که کمتر از یک ساعت با شدت متوسط ورزش می کنند می توانند نیازهای هیدراتاسیون خود را تنها با آب ساده تامین کنند. و مصرف بیش از حد کالری از نوشیدنی های ورزشی می تواند به افزایش وزن و سایر پیامدهای منفی کمک کند. در نهایت، به اولویت های شخصی و اهداف آموزشی برمی گردد. علائم کم آبی بدن چیست؟ کم آبی زمانی اتفاق می افتد که بدن بیش از آنچه که می گیرد مایعات را از دست می دهد.
علائم عبارتند از:
تشنگی: نشانه اولیه کم آبی بدن. همانطور که بدن مایعات را از دست می دهد، مغز سیگنال تشنگی برای تشویق مصرف می دهد.
ادرار تیره: رنگ ادرار باید زرد کم رنگ باشد. رنگ های تیره نشان دهنده ادرار غلیظ است که اغلب در نتیجه کم آبی بدن ایجاد می شود.

در اینجا چند واقعیت اضافی در مورد هیدراتاسیون و اهمیت آن برای سلامت جسمی و روانی آورده شده است:

نوشیدن آب زیاد می تواند به تنظیم دمای بدن، روان کردن مفاصل و حذف مواد زائد از بدن کمک کند. هیدراته ماندن نیز می تواند خاصیت ارتجاعی پوست را بهبود بخشد، ظاهر چین و چروک را کاهش دهد و عملکرد سیستم ایمنی را تقویت کند.

آب بهترین انتخاب برای هیدراته ماندن بین وعده های غذایی و در حین فعالیت های با شدت کم تا متوسط است. نوشیدنی های ورزشی به طور کلی فقط برای ورزش های با شدت بالا که بیش از یک ساعت طول می کشد توصیه می شود.

علائم هشدار دهنده اولیه کم آبی بدن شامل تشنگی، ادرار تیره، خشکی دهان، کاهش تکرر ادرار و خستگی است. کم آبی شدید می تواند باعث گیجی، سرگیجه، ضربان قلب سریع و حتی از دست دادن هوشیاری.

نظارت دقیق مصرف مایعات در هوای گرم یا در حین فعالیت بدنی شدید برای اطمینان از هیدراتاسیون کافی بسیار مهم است. افرادی که دارای شرایط پزشکی خاصی هستند، مانند دیابت یا بیماری کلیوی، ممکن است نیازهای خاصی به هیدراتاسیون داشته باشند و باید با ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی خود برای راهنمایی مشورت کنند.

وقتی صحبت از تغذیه بعد از تمرین می شود، کربوهیدرات ها اغلب در کانون توجه قرار می گیرند. زیرا کربوهیدرات ها منبع اصلی انرژی بدن هستند و برای ترمیم و بازسازی بافت عضلانی بعد از ورزش ضروری هستند. اما آیا واقعاً بعد از تمرین به کربوهیدرات نیاز دارید؟ پاسخ مثبت است و دلیل آن اینجاست.

هنگامی که ورزش می کنید، ذخایر گلیکوژن خود را که شکل ذخیره شده کربوهیدرات ها در ماهیچه های شما هستند، تخلیه می کنید. با مصرف کربوهیدرات ها بعد از تمرین، به پر کردن این ذخایر کمک می کنید، که می تواند به بهبود عملکرد شما در طول تمرین بعدی کمک کند و به ریکاوری عضلات کمک کند.

علاوه بر پر کردن گلیکوژن، مصرف کربوهیدرات‌ها بعد از تمرین نیز می‌تواند به کاهش درد و التهاب عضلانی کمک کند. این به این دلیل است که کربوهیدرات ها می توانند به افزایش تولید انسولین کمک کنند، که یک هورمون ضد التهابی است که می تواند به کاهش درد عضلانی و تسریع بهبودی کمک کند.

فواید مصرف کربوهیدرات بعد از ورزش چیست؟

مصرف کربوهیدرات بعد از ورزش فواید متعددی دارد، از جمله:

بهبود عملکرد: مصرف کربوهیدرات ها بعد از تمرین می تواند به پر کردن ذخایر گلیکوژن شما کمک کند، که می تواند عملکرد شما را در طول تمرین بعدی بهبود بخشد.
کاهش درد عضلانی: مصرف کربوهیدرات ها بعد از تمرین می تواند با افزایش تولید انسولین به کاهش درد عضلانی کمک کند، که می تواند به کاهش التهاب و تسریع بهبودی کمک کند.

افزایش رشد عضلانی: مصرف کربوهیدرات‌ها بعد از تمرین می‌تواند به تحریک سنتز پروتئین عضلانی کمک کند، که فرآیند رشد و ترمیم ماهیچه‌ها است. این می تواند به افزایش توده عضلانی و قدرت در طول زمان کمک کند.

بهبود خلق و خو: مصرف کربوهیدرات ها بعد از تمرین می تواند به افزایش تولید سروتونین کمک کند، که یک انتقال دهنده عصبی است که می تواند به بهبود خلق و خو و کاهش سطح استرس کمک کند.

کربوهیدرات هایی که باید بعد از تمرین بخورید چیست؟

وقتی صحبت از تغذیه بعد از تمرین می شود، کربوهیدرات های ساده اغلب بهترین انتخاب هستند. کربوهیدرات های ساده به راحتی قابل هضم هستند و می توانند به سرعت توسط بدن جذب شوند، که آنها را برای پر کردن ذخایر گلیکوژن پس از ورزش ایده آل می کند.

چند نمونه از کربوهیدرات های ساده که انتخاب های خوبی بعد از تمرین هستند عبارتند از:

میوه: میوه منبع عالی کربوهیدرات های ساده است و می تواند انتخاب خوبی بعد از تمرین باشد. برخی از گزینه های خوب شامل موز، انگور و انواع توت ها هستند.
نوشیدنی های ورزشی: نوشیدنی های ورزشی به طور خاص برای جذب سریع توسط بدن طراحی شده اند و می توانند انتخاب خوبی بعد از تمرین باشند. آنها معمولاً حاوی ترکیبی از کربوهیدرات های ساده، الکترولیت ها و پروتئین هستند.
ماست: ماست منبع خوبی از کربوهیدرات های ساده است و همچنین حاوی پروتئین است که می تواند به تحریک رشد و ترمیم عضلات کمک کند. به دنبال ماست کم چرب یا بدون چربی باشید تا میزان کالری را کم نگه دارید.

زمان مصرف کربوهیدرات بعد از تمرین چه زمانی است؟

بهتر است کربوهیدرات ها را در 30 دقیقه اول بعد از تمرین مصرف کنید تا فواید آن را به حداکثر برسانید. این به این دلیل است که بدن شما در این بازه زمانی بیشتر پذیرای جذب کربوهیدرات ها است که می تواند به جبران سریعتر ذخایر گلیکوژن کمک کند.

با این حال، مصرف کربوهیدرات ها در طول روز نیز مهم است تا اطمینان حاصل شود که نیازهای روزانه خود را برآورده می کنید. این امر به ویژه در صورتی که به طور منظم ورزش می کنید مهم است، زیرا نیازهای کربوهیدرات شما برای حمایت از برنامه ورزشی شما بیشتر خواهد بود.

به طور خلاصه، مصرف کربوهیدرات ها بعد از تمرین برای پر کردن ذخایر گلیکوژن، کاهش درد عضلانی و حمایت از ریکاوری عضلات مهم است. کربوهیدرات های ساده مانند میوه، نوشیدنی های ورزشی و ماست انتخاب های خوبی هستند و بهتر است آنها را در 30 دقیقه اول بعد از تمرین مصرف کنید. با این حال، مصرف کربوهیدرات ها در طول روز برای برآوردن نیازهای روزانه شما نیز مهم است.

اختلالات آدرنال گروهی از شرایط هستند که بر عملکرد غدد فوق کلیوی که غدد درون ریز کوچکی هستند که در بالای کلیه ها قرار دارند، تأثیر می گذارد. غدد فوق کلیوی هورمون های مختلفی تولید می کنند که برای حفظ عملکرد طبیعی بدن ضروری هستند، از جمله تولید کورتیزول، آلدوسترون و آدرنالین.

غدد فوق کلیوی نقش حیاتی در پاسخ بدن به استرس دارند، زیرا هورمون کورتیزول را تولید می کنند که به تنظیم سطح قند خون، حفظ فشار خون و سرکوب سیستم ایمنی کمک می کند. این غدد همچنین آلدوسترون تولید می کنند که با کنترل تعادل سدیم و پتاسیم در بدن به تنظیم فشار خون کمک می کند. علاوه بر این، غدد آدرنال آدرنالین تولید می کنند که مسئول پاسخ بدن به استرس "جنگ یا گریز" است.

اختلالات آدرنال می تواند توسط عوامل مختلفی از جمله جهش های ژنتیکی، تومورها و اختلالات خود ایمنی ایجاد شود. برخی از شایع ترین اختلالات آدرنال عبارتند از بیماری آدیسون و سندرم کوشینگ و نارسایی آدرنال.

بیماری آدیسون یک اختلال نادر است که در آن غدد فوق کلیوی مقادیر ناکافی کورتیزول و آلدوسترون تولید می کنند. این می تواند منجر به علائم مختلفی از جمله خستگی، ضعف، حالت تهوع، استفراغ و فشار خون پایین شود. درمان بیماری آدیسون معمولاً شامل جایگزینی هورمون های از دست رفته با نسخه های مصنوعی است که می تواند به صورت قرص یا تزریقی مصرف شود.

سندرم کوشینگ اختلالی است که در آن بدن برای مدت طولانی در معرض سطوح بالای کورتیزول قرار می گیرد. این می تواند ناشی از تومور در غده هیپوفیز باشد که کورتیزول بیش از حد تولید می کند، یا تومور در غده فوق کلیوی که مقادیر بیش از حد هورمون تولید می کند. علائم سندرم کوشینگ می تواند شامل چاقی، نازک شدن پوست، ضعف عضلانی و فشار خون بالا باشد. درمان سندرم کوشینگ معمولاً شامل جراحی برای برداشتن تومور و همچنین داروهایی برای کمک به تنظیم سطح کورتیزول است.

نارسایی آدرنال که به عنوان هیپوکورتیسیسم نیز شناخته می شود، اختلالی است که در آن غدد فوق کلیوی کورتیزول و گاهی اوقات آلدوسترون کافی تولید نمی کنند. این می تواند ناشی از عوامل مختلفی از جمله آسیب به غدد فوق کلیوی، کمبود تولید هورمون آدرنوکورتیکوتروپیک غده هیپوفیز (ACTH) یا نقص ژنتیکی باشد. علائم نارسایی آدرنال می تواند شامل خستگی، ضعف، حالت تهوع، استفراغ و فشار خون پایین باشد. درمان نارسایی آدرنال معمولاً شامل جایگزینی هورمون های از دست رفته با نسخه های مصنوعی است که می تواند به صورت قرص یا تزریقی مصرف شود.

درمان‌های پزشکی مرسوم برای اختلالات آدرنال معمولاً شامل جایگزینی هورمون‌های از دست رفته با نسخه‌های مصنوعی است که می‌تواند به صورت قرص یا تزریقی مصرف شود. در برخی موارد، ممکن است جراحی برای برداشتن تومور یا ترمیم آسیب غدد فوق کلیوی لازم باشد. درمان اختلالات آدرنال معمولاً فردی است و ممکن است شامل ترکیبی از داروها، درمان جایگزینی هورمون و سایر درمان‌ها باشد.

توجه به این نکته مهم است که درمان های جایگزین و مکمل نیز ممکن است در مدیریت علائم اختلالات آدرنال مفید باشند. به عنوان مثال، برخی از گیاهان و مکمل ها ممکن است به حمایت از عملکرد آدرنال و کاهش استرس کمک کنند. علاوه بر این، طب سوزنی، یوگا و سایر درمان‌های ذهن و بدن ممکن است در کاهش استرس و تقویت آرامش مفید باشند.

در نتیجه، اختلالات آدرنال گروهی از شرایط هستند که بر عملکرد غدد فوق کلیوی تأثیر می‌گذارند که نقش حیاتی در پاسخ بدن به استرس دارند. اختلالات آدرنال می تواند توسط عوامل مختلفی ایجاد شود و ممکن است با ترکیبی از درمان های پزشکی مرسوم و درمان های جایگزین و مکمل درمان شود. همکاری با یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی برای ایجاد یک برنامه درمانی فردی مهم است.

منبع مطلب مجله پزشکی سلامتی زندگی سبز می باشد.

هموکروماتوز یک اختلال ژنتیکی است که باعث جذب بیش از حد آهن در بدن می شود. آهن یک ماده مغذی ضروری است که برای تولید هموگلوبین، که پروتئین موجود در گلبول های قرمز خون است که اکسیژن را به بافت های بدن می رساند، ضروری است. با این حال، هنگامی که بدن آهن بیش از حد جذب می کند، می تواند منجر به اضافه بار آهن شود که می تواند باعث آسیب به اندام ها و بافت ها شود.

علل و عوامل خطر هموکروماتوز:
هموکروماتوز ناشی از جهش در ژن HFE است که مسئول تولید پروتئینی است که جذب آهن را در بدن تنظیم می کند. دو نوع اصلی هموکروماتوز وجود دارد: هموکروماتوز ارثی و هموکروماتوز اکتسابی. هموکروماتوز ارثی یک اختلال ژنتیکی است که از والدین به ارث می رسد، در حالی که هموکروماتوز اکتسابی ناشی از تزریق خون یا مصرف بیش از حد آهن است.

عوامل خطر برای هموکروماتوز شامل داشتن سابقه خانوادگی این اختلال، نژاد اروپای شمالی، مرد بودن و داشتن جهش های ژنتیکی خاص است. زنان کمتر به هموکروماتوز مبتلا می شوند، زیرا دارای نسخه متفاوتی از ژن HFE هستند که از آنها در برابر اضافه بار آهن محافظت می کند.

درمان های پزشکی رایج برای هموکروماتوز:

درمان اصلی هموکروماتوز فلبوتومی است که شامل خارج کردن خون از بدن برای کاهش سطح آهن است. این کار را می توان از طریق اهدای منظم خون یا توسط پزشک متخصص با برداشتن مقدار مشخصی از خون انجام داد. یکی دیگر از گزینه های درمانی استفاده از کیلاسیون درمانی است که شامل مصرف داروهایی است که به آهن متصل شده و آن را از طریق ادرار از بدن خارج می کند.

علائم و پیامدهای اضافه بار آهن در بدن:
آهن بیش از حد می تواند باعث طیف وسیعی از علائم از جمله درد مفاصل، خستگی، ضعف، تغییر رنگ پوست و آسیب کبدی شود. در موارد شدید، اضافه بار آهن می تواند منجر به نارسایی اندام و مرگ شود. عواقب اضافه بار آهن می تواند شامل اختلال عملکرد غدد درون ریز نیز باشد که اختلال در سیستم های هورمونی بدن است. این می تواند منجر به اختلالاتی مانند دیابت، اختلالات تیروئید و مشکلات تولید مثل شود.

ارتباط بین اضافه بار آهن و اختلال عملکرد غدد درون ریز:
اضافه بار آهن می تواند با آسیب رساندن به اندام هایی که هورمون ها را تولید و تنظیم می کنند، باعث اختلال عملکرد غدد درون ریز شود. به عنوان مثال، آهن بیش از حد می تواند به پانکراس که مسئول تولید انسولین است، آسیب برساند و منجر به دیابت شود. اضافه بار آهن می تواند غده تیروئید را نیز تحت تاثیر قرار دهد، که هورمون هایی را تولید می کند که متابولیسم را تنظیم می کند، و غدد فوق کلیوی که هورمون هایی تولید می کنند که به بدن در پاسخ به استرس کمک می کند.

تشخیص هموکروماتوز:
تشخیص هموکروماتوز معمولاً شامل معاینه فیزیکی، سابقه پزشکی و آزمایش خون برای اندازه گیری سطح آهن است. همچنین ممکن است آزمایش ژنتیکی برای جستجوی جهش در ژن HFE انجام شود. آزمایشات تصویربرداری مانند MRI یا اولتراسوند ممکن است برای بررسی آسیب به اندام هایی مانند کبد یا قلب استفاده شود.

درمان مرسوم برای اضافه بار آهن:
درمان مرسوم برای اضافه بار آهن، فلبوتومی است که شامل خارج کردن خون از بدن برای کاهش سطح آهن است. این کار را می توان از طریق اهدای منظم خون یا توسط پزشک متخصص با برداشتن مقدار مشخصی از خون انجام داد. یکی دیگر از گزینه های درمانی استفاده از کیلاسیون درمانی است که شامل مصرف داروهایی است که به آهن متصل شده و آن را از طریق ادرار از بدن خارج می کند. در برخی موارد، ممکن است داروها برای کنترل علائمی مانند درد مفاصل یا آسیب کبدی نیز تجویز شوند.

در نتیجه، هموکروماتوز یک اختلال ژنتیکی است که باعث جذب بیش از حد آهن در بدن می شود و منجر به اضافه بار آهن و آسیب به اندام ها و بافت ها می شود. درمان اصلی هموکروماتوز فلبوتومی یا کیلاسیون درمانی برای حذف آهن اضافی از بدن است. اضافه بار آهن همچنین می تواند باعث اختلال در عملکرد غدد درون ریز شود که این اختلال در سیستم های هورمونی بدن است.

منبع مطلب مجله پزشکی سلامتی زندگی سبز می باشد.

نفخ شکم که به آن گاز نیز می گویند، مشکلی رایج است که افراد در هر سنی را تحت تاثیر قرار می دهد. آزاد شدن گاز از دستگاه گوارش از طریق راست روده و مقعد است. نفخ معده می تواند ناشی از عوامل متعددی باشد، از جمله تجزیه غذا توسط باکتری های موجود در روده، بلع هوا و انتشار گاز توسط دستگاه گوارش.

چندین راه اثبات شده برای کاهش یا توقف نفخ وجود دارد. یکی از موثرترین راه ها این است که آهسته غذا بخورید و غذا را کاملا بجوید. این به بدن شما اجازه می دهد تا غذای شما را بهتر هضم کند و میزان گاز تولید شده را کاهش دهد. علاوه بر این، اجتناب از غذاهایی که باعث نفخ می شوند، مانند لوبیا، بروکلی و پیاز نیز می تواند کمک کننده باشد.

راه دیگر برای کاهش نفخ این است که با نوشیدن آب زیاد هیدراته بمانید. این می تواند به عملکرد روان دستگاه گوارش و کاهش بروز گاز کمک کند. علاوه بر این، اجتناب از نوشیدنی های گازدار و الکل نیز می تواند به کاهش نفخ کمک کند.

ورزش منظم نیز می تواند به کاهش نفخ کمک کند. ورزش به تحریک ماهیچه های دستگاه گوارش کمک می کند، که می تواند به کاهش بروز گاز کمک کند. علاوه بر این، تمرین تکنیک‌های آرام‌سازی، مانند تنفس عمیق یا مدیتیشن نیز می‌تواند به کاهش استرس کمک کند، که می‌تواند به کاهش وقوع نفخ کمک کند.

همچنین مهم است که مطمئن شوید که فیبر کافی در رژیم غذایی خود دریافت می کنید. فیبر به عملکرد روان دستگاه گوارش کمک می کند و می تواند به کاهش بروز گاز کمک کند. منابع خوب فیبر شامل میوه ها، سبزیجات، غلات کامل و حبوبات است.

برخی از راه‌های دیگر برای کاهش نفخ عبارتند از پرهیز از آدامس و نوشیدنی‌های گازدار، اجتناب از لباس‌های تنگ و پرهیز از دراز کشیدن بعد از غذا.

چندین چیز وجود دارد که می تواند باعث نفخ شود، از جمله موارد زیر:

خوردن غذاهای سرشار از فیبر یا مواد تولید کننده گاز مانند لوبیا، بروکلی و پیاز
بلعیدن هوا، مانند هنگام جویدن آدامس یا نوشیدن نوشابه های گازدار
خیلی سریع غذا بخورید یا غذا را به طور کامل نجوید
خوردن غذاهایی که به آنها حساسیت دارید یا به آنها حساسیت دارید
داشتن یک اختلال سیستم گوارشی، مانند سندرم روده تحریک پذیر (IBS) یا بیماری التهابی روده (IBD)
باردار بودن
مصرف برخی داروها مانند داروهای فشار خون یا قرص های آب
به طور خلاصه، نفخ شکم یک مشکل رایج است که می تواند توسط تعدادی از عوامل ایجاد شود.

منبع: زندگی سبز

تب عبارت است از افزایش دمای بدن که بالاتر از حد طبیعی است که معمولاً در بزرگسالان 38 درجه سانتیگراد (100.4 درجه فارنهایت) یا بالاتر تعریف می شود. تب پاسخ طبیعی بدن برای مبارزه با عفونت ها و بیماری ها است. این بخشی از تلاش های سیستم ایمنی برای از بین بردن میکروارگانیسم های مضر مانند ویروس ها و باکتری ها است.
چه چیزی باعث تب می شود؟
تب می تواند توسط عوامل مختلفی ایجاد شود، از جمله:
عفونت ها - شایع ترین علل عبارتند از عفونت های باکتریایی مانند ذات الریه یا عفونت های دستگاه ادراری (UTIs) و عفونت های ویروسی مانند آنفولانزا یا COVID-19. سایر عوامل عفونی مانند انگل ها نیز ممکن است باعث تب شوند.
التهاب - تب می‌تواند ناشی از شرایطی باشد که باعث التهاب می‌شود، مانند اختلالات خودایمنی مانند آرتریت روماتوئید و لوپوس، یا بیماری‌های التهابی روده (IBD) مانند بیماری کرون و کولیت اولسراتیو.
سرطان - برخی از انواع سرطان به دلیل وجود سلول های بدخیم در بدن که موادی را آزاد می کنند که سیستم ایمنی را تحریک می کنند، می توانند باعث تب شوند.
جراحی یا جراحت - به دنبال روش های جراحی، آسیب های ترومایی ممکن است به طور موقت دمای بدن را به عنوان بخشی از روند طبیعی بهبودی افزایش دهند.
داروها و قرار گرفتن در معرض مواد - برخی از داروها مانند آسپرین و داروهای ضد مالاریا می توانند تب را به عنوان یک عارضه جانبی ایجاد کنند. قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی یا سموم خاص نیز می تواند منجر به افزایش دما شود.
علائم و نشانه های تب چیست؟
همراه با افزایش دمای بدن، تب ممکن است با علائم و نشانه های دیگری از جمله:
خستگی - احساس خستگی و فرسودگی در طول تب رایج است.
درد یا درد عضلانی - درد در عضلات یا مفاصل می تواند به عنوان بخشی از پاسخ ایمنی برای مبارزه با عفونت رخ دهد.
سردرد - سردرد ممکن است با تب همراه باشد، به خصوص اگر ناشی از بیماری های ویروسی مانند آنفولانزا باشد.
عرق کردن و لرز - عرق کردن یک اتفاق رایج در طول دوره های تب است، در حالی که لرز یا "لرز" را می توان پس از تبخیر عرق از پوست هنگام تلاش برای خنک شدن تجربه کرد.
از دست دادن اشتها - برخی از افراد ممکن است به دلیل افزایش دمای بدن و ناراحتی عمومی، گرسنگی را کاهش دهند.
افزایش ضربان قلب - ضربان قلب سریع‌تر یکی از راه‌هایی است که بدن سعی می‌کند افزایش تقاضای متابولیک در طول تب را جبران کند.
حالت تهوع یا استفراغ - در برخی موارد، تهوع و استفراغ می تواند با افزایش دما به عنوان بخشی از پاسخ ایمنی برای مبارزه با عفونت همراه باشد.
چه زمانی باید نگران تب باشید؟
در موارد زیر باید با پزشک خود مشورت کنید:
دمای رکتوم کودک شما 38 درجه سانتیگراد (100.4 درجه فارنهایت) یا بالاتر است، یا دمای دهان او بالاتر از 39 درجه سانتیگراد (102.2 درجه فارنهایت) است.
شما در مورد علت اصلی تب یا عوارض احتمالی یک بیماری نگرانی دارید.
علائم شما شدید است و پس از چند روز خوددرمانی در خانه بهبود نمی یابد.
متخصصان چگونه تب را تشخیص می دهند؟
یک ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی معمولاً در مورد مواجهه اخیر شما با عوامل عفونی، هرگونه سابقه سفر، جراحی‌ها یا جراحات اخیر، استفاده از دارو و علائمی که ممکن است نشان دهنده یک بیماری زمینه‌ای خاص مانند سرطان باشد، از شما سؤال می‌کند. آنها همچنین یک معاینه فیزیکی برای علائم تب، مانند افزایش دما در هنگام اندازه گیری دماسنج، انجام می دهند.
بر اساس اطلاعات جمع‌آوری‌شده در طول مشاوره، ممکن است آزمایش‌های تشخیصی بیشتری برای تأیید یا رد علل احتمالی تب و ارزیابی شدت آن توصیه شود:
آزمایش خون - شمارش کامل خون (CBC) می تواند ناهنجاری هایی را در شمارش گلبول های سفید نشان دهد که می تواند نشان دهنده عفونت زمینه ای باشد. کشت خون نیز ممکن است برای بررسی رشد باکتری ها انجام شود، در حالی که آزمایش های شیمیایی خون ممکن است به شناسایی هر نشانگر التهابی یا سایر شاخص های بیماری کمک کند.
اشعه ایکس قفسه سینه - اشعه ایکس قفسه سینه می تواند ذات الریه را در صورت وجود تشخیص دهد، به ویژه هنگامی که همراه با تب و سرفه باشد.
تجزیه و تحلیل ادرار - آزمایش ادرار می تواند نشانه های عفونت دستگاه ادراری (UTI) را نشان دهد که ممکن است باعث تب به عنوان یکی از علائم آن شود.
کشت خلط - مخاط جمع‌آوری‌شده از ریه‌ها، که به عنوان خلط نیز شناخته می‌شود، ممکن است برای بررسی رشد باکتری یا قارچی که می‌تواند بیماری و تب شما را توضیح دهد، آزمایش شود.

تست های تصویربرداری - اسکن توموگرافی کامپیوتری (CT) می تواند به تجسم التهاب در قسمت های مختلف بدن کمک کند، در حالی که تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) ممکن است ناهنجاری های مربوط به سرطان یا سایر شرایط را نشان دهد.
درمان تب چیست؟
درمان در درجه اول شامل مدیریت علائم و کنترل هر گونه بیماری زمینه ای مسئول تب است. گزینه ها عبارتند از:
مسکن‌های بدون نسخه - استامینوفن (تیلنول) یا ایبوپروفن (ادویل، موترین IB) می‌توانند به کاهش تب و دردهای مرتبط با آن کمک کنند. قبل از دادن هرگونه دارویی به کودک زیر 18 سال به دلیل خطر مصرف بیش از حد و عوارض احتمالی با پزشک خود مشورت کنید.
هیدراتاسیون - هیدراته ماندن برای حفظ عملکرد طبیعی بدن در طول بیماری ضروری است، به خصوص اگر استفراغ یا اسهال همراه با تب را تجربه می کنید. برای جلوگیری از کم آبی مایعات زیادی مانند آب، آبگوشت های شفاف یا نوشیدنی های ورزشی بنوشید.
استراحت - خواب کافی می تواند به سیستم ایمنی بدن شما کمک کند تا با عفونت مبارزه کند و دمای بدن شما را پایین بیاورد. در صورت امکان، تا زمان بهبودی کامل از محل کار یا مدرسه مرخصی بگیرید.
درمان های خانگی برای تب
برخی از درمان های خانگی وجود دارد که ممکن است در طول دوره تب تسکین یابد:
غرغره کردن با آب نمک گرم - به آرامی چندین بار در روز غرغره کنید تا گلوی تحریک شده را تسکین دهید و به طور بالقوه درد ناشی از گلودرد ناشی از عفونت را کاهش دهید.
استفاده از یک پارچه شستشوی خنک و مرطوب یا کیسه های یخ روی پیشانی خود - این کار می تواند به کاهش دمای تب کمک کند بدون اینکه کل اتاق را در یخچال نگه دارید. مراقب باشید که یخ را مستقیماً روی پوست خود قرار ندهید زیرا ممکن است باعث سرمازدگی یا آسیب های دیگر شود.

منبع: زندگی سبز

1. انواع اصلی درد در بدن: دو نوع اصلی درد وجود دارد: حاد و مزمن. درد حاد معمولاً برای مدت کوتاهی از چند ثانیه تا شش هفته ادامه دارد. معمولاً در اثر آسیب یا بیماری ایجاد می شود و به عنوان یک سیگنال هشدار دهنده است که چیزی در بدن درست نیست. از سوی دیگر، درد مزمن بیش از سه ماه ادامه دارد و می‌تواند به دلایل مختلفی مانند آسیب عصبی، التهاب یا یک بیماری زمینه‌ای مانند فیبرومیالژیا یا آرتریت باشد.

2. درد رادیکولار: همچنین به عنوان سیاتیک شناخته می شود، درد رادیکولار نوعی ناراحتی مرتبط با عصب است که در نتیجه فشرده شدن یا تحریک اعصاب نخاعی کمری ایجاد می شود. می تواند با احساس تیز، تیراندازی یا سوزش در یک پا (یا هر دو)، همراه با بی حسی و گزگز مشخص شود. علائم ممکن است بسته به اینکه کدام ریشه عصبی تحت تأثیر قرار گرفته باشد و اینکه آیا فتق دیسک، خار استخوان یا سایر بیماری‌هایی که باعث تحریک می‌شود، متفاوت باشد.

3. درد فیزیکی (سوماتیک): این نوع درد از آسیب به ماهیچه ها، مفاصل، استخوان ها یا پوست سرچشمه می گیرد. این می تواند در اثر آسیب هایی مانند رگ به رگ شدن و کشیدگی، آرتریت، شکستگی یا آفتاب سوختگی ایجاد شود. شدت درد جسمانی می تواند از ناراحتی خفیف تا درد شدید متغیر باشد و اغلب در ناحیه آسیب دیده موضعی می شود.

4. درمان درد نوروپاتیک: مدیریت درد نوروپاتیک شامل ترکیبی از داروها، درمان ها و اصلاح شیوه زندگی است. داروهای ضد تشنج مانند گاباپنتین (Neurontin) یا پره گابالین (Lyrica) ممکن است با تغییر روشی که بدن شما مواد شیمیایی خاص را پردازش می کند، به کاهش ناراحتی های مربوط به اعصاب کمک کند. داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای (TCAs)، مهارکننده های بازجذب سروتونین و نوراپی نفرین (SNRIs)، و مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRIs) نیز می توانند برای برخی از بیماران موثر باشند، زیرا به تنظیم سطوح انتقال دهنده های عصبی که به احساس درد کمک می کنند، کمک می کنند. داروهای دیگری مانند مواد افیونی، شل کننده های عضلانی یا ضد التهاب ممکن است بسته به شرایط و علائم خاص شما تجویز شوند.

علاوه بر دارو درمانی، درمان هایی مانند فیزیوتراپی، کاردرمانی، درمان شناختی رفتاری (CBT) یا طب سوزنی می توانند با بهبود تحرک، تقویت عضلات، کاهش استرس و تقویت آرامش به مدیریت درد نوروپاتیک کمک کنند. تغییرات سبک زندگی مانند حفظ وزن سالم، ورزش منظم، اجتناب از مصرف الکل یا دخانیات و رعایت بهداشت خواب نیز می تواند نقش اساسی در مدیریت درد نوروپاتیک ایفا کند.

5. مدیریت درد: هدف از مدیریت درد کاهش شدت و فراوانی علائم درد و در عین حال بهبود کیفیت زندگی کلی بیمار است. ممکن است شامل داروها، درمان‌ها یا اصلاح سبک زندگی باشد که به طور خاص برای نیازهای هر فرد طراحی شده است. برای درد حاد، مسکن‌های بدون نسخه (OTC) مانند ایبوپروفن یا استامینوفن ممکن است کافی باشد. با این حال، اگر این ناراحتی بیش از چند روز ادامه داشت، ضروری است که برای ارزیابی و درمان بیشتر با یک متخصص مراقبت های بهداشتی مشورت کنید.

در مدیریت درد مزمن، تمرکز بر استراتژی‌های بلندمدت با هدف به حداقل رساندن درد و در عین حال به حداکثر رساندن توانایی‌های عملکردی است. این ممکن است شامل داروهای تجویزی مانند مواد افیونی یا داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs) و همچنین درمان‌های جایگزین مانند ماساژ، طب سوزنی یا تکنیک‌های آرام‌سازی باشد.

همچنین مهم است که به یاد داشته باشید که مدیریت درد یک فرآیند مشترک بین بیمار و تیم مراقبت های بهداشتی او است. ارتباط موثر در مورد علائم، درمان ها و اهداف می تواند به اطمینان از یک رویکرد جامع برای مدیریت درد مزمن کمک کند. علاوه بر این، درگیر شدن در پیگیری‌های منظم با ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی به آن‌ها اجازه می‌دهد تا پیشرفت شما را زیر نظر بگیرند و برنامه درمانی شما را در صورت نیاز تنظیم کنند.

منبع مطلب مجله پزشکی سلامتی زندگی سبز می باشد.

لوپوس یک بیماری خودایمنی مزمن است که می تواند بسیاری از قسمت های بدن از جمله پوست، مفاصل، مغز و کلیه ها را درگیر کند. زمانی اتفاق می افتد که سیستم ایمنی بدن به اشتباه به بافت ها و اندام های سالم حمله می کند. علت لوپوس ناشناخته باقی مانده است، اما ژنتیک و عوامل محیطی ممکن است نقش داشته باشند. علائم شامل خستگی، تب، درد مفاصل، بثورات پوستی، ریزش مو و حساسیت به نور است.

تشخیص بر اساس تاریخچه پزشکی، معاینه فیزیکی، آزمایش خون و سایر مطالعات آزمایشگاهی انجام می شود. درمان شامل داروهایی مانند کورتیکواستروئیدها، داروهای ضد مالاریا و بیولوژیک است.

  آسیب طولانی مدت لوپوس قابل برگشت نیست، بنابراین تشخیص و درمان به موقع برای مدیریت اثرات آن مهم است. عوارض بستگی به این دارد که کدام سیستم اندامی تحت تأثیر قرار گرفته است. برخی از موارد رایج عبارتند از التهاب قلب، ریه یا کلیه و افزایش خطر عفونت. به طور کلی، لوپوس یک بیماری پیچیده است که نیاز به مدیریت مداوم برای کنترل علائم و جلوگیری از عود دارد.

لوپوس یک اختلال خودایمنی مزمن است که می تواند تاثیر قابل توجهی بر سیستم های مختلف بدن داشته باشد. در حالی که هیچ درمان شناخته شده ای وجود ندارد، درمان های موثری وجود دارد که می تواند به مدیریت علائم و کاهش شدت شعله ور شدن کمک کند. در اینجا اطلاعات بیشتری در مورد آنچه باید در مورد این وضعیت بدانید آورده شده است:

لوپوس چیست؟

لوپوس یک بیماری طولانی مدت (مزمن) است که در آن سیستم ایمنی بدن به اشتباه به سلول ها و بافت های سالم حمله می کند. این منجر به التهاب و آسیب در قسمت های مختلف بدن مانند پوست، مفاصل، سیستم عصبی و اندام های داخلی مانند کلیه ها و کبد می شود.

علل

استعداد ژنتیکی: برخی افراد ژن هایی را به ارث می برند که احتمال ابتلا به لوپوس را در آنها افزایش می دهد.
هورمون ها: نوسان سطح هورمون در دوران بلوغ، بارداری، یائسگی یا مصرف قرص های ضد بارداری می تواند باعث ایجاد لوپوس در افراد مستعد شود.
محرک های محیطی: قرار گرفتن در معرض برخی از مواد شیمیایی، ویروس ها یا نور خورشید می تواند سیستم ایمنی را در افرادی که مستعد ابتلا به لوپوس هستند فعال کند و باعث حمله به بافت های سالم شود.
علائم:

خستگی
تب
درد و تورم مفاصل
بثورات در سراسر صورت و/یا گونه ها
تورم غدد
ریزش مو
زخمهای دهان
حساسیت به نور و صدا
مشکلات حافظه
افسردگی
تشخیص: برای تایید تشخیص لوپوس، پزشک شما یک ارزیابی کامل انجام می دهد، در مورد علائم شما سوال می کند و یک معاینه فیزیکی کامل انجام می دهد. آنها همچنین آزمایش خون را برای بررسی علائم التهاب، پروتئین های غیر طبیعی در خون و ANA (آنتی بادی های ضد هسته ای) درخواست می کنند. اگر این نتایج نشان دهنده لوپوس باشد، ممکن است آزمایشات بیشتری برای جستجوی آنتی بادی های خاص مرتبط با بیماری انجام شود.

درمان: در حال حاضر هیچ درمانی برای لوپوس وجود ندارد، با این حال، چندین روش درمانی برای کمک به مدیریت علائم و کاهش شعله‌ور شدن بیماری در دسترس هستند.

1. داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs)، مانند ایبوپروفن
2. کورتیکواستروئیدها، مانند پردنیزون
3. داروهای ضد مالاریا، مانند هیدروکسی کلروکین
4. اصلاح کننده های پاسخ بیولوژیکی، مانند متوترکسات و سیکلوفسفامید
5. سرکوب کننده های ایمنی، مانند آزاتیوپرین و مایکوفنولات موفتیل
6. پلاسمافرزیس، روشی که آنتی بادی ها را از خون خارج می کند
7. جراحی برای ترمیم اندام های آسیب دیده
6. عوارض: لوپوس در صورت عدم درمان می تواند منجر به عوارض جدی شود، از جمله:

1. عفونت: لوپوس می تواند سیستم ایمنی بدن را تضعیف کند و عفونت ها را آسان تر کند.
2. مشکلات قلبی: کلسترول بالا، فشار خون بالا، و التهاب عضله قلب می تواند در افراد مبتلا به لوپوس رخ دهد.
3. نارسایی کلیه: آسیب به کلیه ها می تواند به دلیل التهاب و اسکار اتفاق بیفتد.
4. مه مغزی: مشکلات مربوط به تمرکز، حافظه و دامنه توجه می تواند به دلیل درگیری لوپوس سیستم عصبی مرکزی ایجاد شود.
5. لخته شدن خون: ترومبوز ورید عمقی و آمبولی ریه می تواند در اثر دوره های طولانی مدت عدم فعالیت همراه با رگ های خونی ملتهب ایجاد شود.
6. بیماری های ریوی: بیماری بینابینی ریه و فشار خون ریوی هر دو می توانند از التهاب ریه های مرتبط با لوپوس ناشی شوند.
7. ضایعات پوستی: بثورات دارویی، درماتیت حساس به نور، و لوپوس اریتماتوز دیسکوئید (DLE) - نوعی از لوپوس که پوست را تحت تاثیر قرار می دهد - ممکن است رخ دهد.
پیشگیری: همانطور که قبلا ذکر شد، علت دقیق لوپوس به طور کامل شناخته نشده است، اما تحقیقات نشان می دهد که اجتناب از محرک های بالقوه ممکن است خطر ابتلا به این بیماری را کاهش دهد. اقداماتی که می توانید برای کاهش احتمال ابتلا به لوپوس انجام دهید عبارتند از:

پرهیز از قرار گرفتن در محیط های پر دود و دود دست دوم.
محدود کردن قرار گرفتن در معرض نور خورشید و استفاده روزانه از کرم ضد آفتاب.
مدیریت استرس از طریق تکنیک هایی مانند مدیتیشن، تمرینات تنفس عمیق یا یوگا.
خوردن یک رژیم غذایی متعادل و سرشار از میوه ها.
درگیر شدن در ورزش منظم.
خواب کافی هر شب
حفظ وزن سالم.
اجتناب از تماس با سموم و آفت کش ها.
انجام رابطه جنسی ایمن، به خصوص اگر استروژن یا سایر درمان های هورمونی مصرف می کنید.
پیگیری ویزیت های روتین مراقبت های بهداشتی و نظارت بر علائم جدید یا بدتر.

منبع مطلب: سایت زندگی سبز

سلامت سالمندان بسیار مهم است زیرا افزایش سن با کاهش عملکرد فیزیولوژیکی مرتبط است که خطر ابتلا به بیماری های مزمن مانند دیابت، بیماری قلبی و سرطان را افزایش می دهد. با افزایش سن، بدن دچار تغییرات زیادی می شود، از جمله:

از دست دادن تراکم استخوان: با افزایش سن، استخوان‌ها تراکم خود را از دست می‌دهند و این باعث می‌شود که بیشتر در معرض شکستگی قرار گیرند.

کاهش توده عضلانی: افزایش سن نیز منجر به کاهش توده عضلانی می شود که باعث کاهش قدرت بدنی و استقامت می شود.

متابولیسم کندتر: سرعت متابولیسم بدن با افزایش سن کاهش می یابد و افزایش وزن آسان تر می شود.

سیستم ایمنی ضعیف تر: با افزایش سن سیستم ایمنی ضعیف تر می شود و افراد مسن را مستعد ابتلا به عفونت ها و بیماری ها می کند.

کاهش عملکرد حسی: عملکردهای حسی مانند بینایی، شنوایی و چشایی به تدریج با افزایش سن کاهش می یابد.

افزایش خطر زوال شناختی: با افزایش سن، خطر زوال شناختی افزایش می یابد و منجر به از دست دادن حافظه و مشکل در تمرکز می شود.

مسائل اجتماعی موثر بر زندگی و سلامت سالمندان:

مسائل اجتماعی متعددی می تواند بر زندگی و سلامت سالمندان تأثیر بگذارد، مانند:

انزوای اجتماعی: سالمندان اغلب با انزوای اجتماعی مواجه می شوند که می تواند منجر به افسردگی، اضطراب و سایر مشکلات سلامت روان شود.

بی ثباتی مالی: بسیاری از افراد مسن از نظر مالی دچار مشکل می شوند که می تواند منجر به استرس و اضطراب شود.

عدم دسترسی به مراقبت های بهداشتی: سالمندان ممکن است در دسترسی به خدمات مراقبت های بهداشتی با مشکلاتی مواجه شوند که می تواند منجر به مشکلات بهداشتی درمان نشده شود.

تبعیض: سن گرایی می تواند منجر به تبعیض علیه سالمندان شود و دسترسی آنها به فرصت های شغلی و خدمات اجتماعی را محدود کند.

تغییرات در سبک زندگی سالمندان که می تواند به آنها کمک کند زندگی سالمی داشته باشند:

چندین تغییر در سبک زندگی وجود دارد که می تواند به سالمندان کمک کند تا زندگی سالمی داشته باشند، مانند:

ورزش منظم: ورزش می تواند به حفظ توده عضلانی، افزایش تراکم استخوان و بهبود سلامت قلب و عروق کمک کند.

یک رژیم غذایی متعادل: یک رژیم غذایی غنی از میوه ها، سبزیجات، غلات کامل، پروتئین بدون چربی و چربی های سالم می تواند به پیشگیری از بیماری های مزمن و ارتقای سلامت کلی کمک کند.

مشارکت اجتماعی: حفظ ارتباطات اجتماعی می تواند به کاهش انزوای اجتماعی و بهبود سلامت روان کمک کند.

معاینات منظم پزشکی: معاینات پزشکی منظم می تواند به تشخیص و درمان زودهنگام مشکلات سلامتی کمک کند.

نقش رژیم غذایی در سلامت سالمندان:

رژیم غذایی نقش مهمی در سلامت سالمندان دارد. داشتن یک رژیم غذایی متعادل می تواند به پیشگیری از بیماری های مزمن مانند دیابت، بیماری های قلبی و سرطان کمک کند و در عین حال مواد مغذی لازم را برای سلامتی مطلوب فراهم کند. سالمندان به کالری کمتری نسبت به بزرگسالان جوان نیاز دارند، اما آنها باید نسبت بیشتری از مواد مغذی مانند پروتئین، فیبر، کلسیم و ویتامین D مصرف کنند. علاوه بر این، سالمندان ممکن است به دلیل کاهش آنزیم های گوارشی، مشکلات گوارشی مانند یبوست را تجربه کنند. و مصرف مایعات را کاهش داد. خوردن یک رژیم غذایی غنی از فیبر و نوشیدن مایعات فراوان می تواند به کاهش این مشکلات کمک کند.

فواید ورزش برای سالمندان:

ورزش برای سالمندان مهم است زیرا به حفظ توده عضلانی، افزایش تراکم استخوان و بهبود سلامت قلب و عروق کمک می کند. ورزش همچنین می تواند تعادل، انعطاف پذیری و هماهنگی را بهبود بخشد و خطر سقوط و آسیب را کاهش دهد. علاوه بر این، ورزش منظم می تواند سلامت روان را بهبود بخشد و خطر افسردگی و اضطراب را کاهش دهد. برای سالمندان مهم است که در فعالیت هایی شرکت کنند که از آن لذت می برند و متناسب با سطح تناسب اندام آنها باشد. ورزش های کم تاثیر مانند پیاده روی، شنا و دوچرخه سواری برای سالمندان ایده آل هستند.

سیاتیک به دردی اطلاق می شود که در طول مسیر عصب سیاتیک تابش می کند که از قسمت پایین کمر به سمت پایین در هر پا کشیده می شود. شایع ترین علت سیاتیک، فتق دیسک یا تنگی نخاعی (تنگی فضاهای خروج اعصاب از ستون فقرات) است.

سایر علل احتمالی عبارتند از: سندرم پیریفورمیس، بارداری، چاقی، آسیب، و سفت شدن عضلات خم کننده ران. عوامل خطر سیاتیک شامل سن، شغلی که شامل بلند کردن اجسام سنگین است، آسیب های قبلی کمر و ژنتیک است. علائم رایج سیاتیک شامل درد شدیدی است که از باسن شروع می شود و به سمت پایین یک پا حرکت می کند، بی حسی، گزگز، ضعف و مشکل در حرکت پا یا انگشت پا.

پزشکان معمولاً با سؤال در مورد سابقه پزشکی شما و انجام معاینه فیزیکی شروع می کنند. آنها همچنین ممکن است آزمایش های تصویربرداری مانند اشعه ایکس، اسکن ام آر آی یا سی تی اسکن را برای تأیید تشخیص درخواست کنند. گزینه های درمانی برای سیاتیک به شدت آن بستگی دارد و می تواند از مسکن های بدون نسخه و استراحت تا جراحی در صورت عدم موفقیت سایر روش ها متغیر باشد.

در بیشتر موارد، درد سیاتیک ظرف 6 هفته بدون درمان خاصی از بین می رود. با این حال، ممکن است مدت بیشتری باقی بماند. برخی از درمان‌های خانگی موثر برای درد سیاتیک شامل استفاده از کمپرس یخ، مصرف داروهای مسکن بدون نسخه، انجام ورزش‌های ملایم مانند پیاده‌روی، شنا، یوگا و استفاده از کمپرس گرم است. با این حال، اگر درد یا ناراحتی شدیدی دارید که در فعالیت‌های روزانه اختلال ایجاد می‌کند، توصیه می‌شود فوراً به دنبال کمک حرفه‌ای باشید.

قطعا! در اینجا چند نکته اضافی وجود دارد که من بر اساس پاسخ اصلی خود اضافه می کنم:

سیاتیک به طور معمول تنها یک طرف بدن را در یک زمان درگیر می کند، اگرچه گاهی اوقات ممکن است هر دو پا تحت تأثیر قرار گیرند. اگر این اتفاق بیفتد، سیاتیک دو طرفه نامیده می شود.

نشستن یا ایستادن طولانی مدت می تواند فشار بر روی کمر را افزایش دهد و عصب سیاتیک را تحت فشار قرار دهد و منجر به سیاتیک شود. این امر به ویژه در میان افرادی که قبلاً از مشکلات مزمن کمر رنج می برند صادق است. بنابراین، مهم است که در طول روز استراحت کنید و به طور منظم در اطراف حرکت کنید تا از فشار بیشتر کمر جلوگیری کنید.

ورزش‌هایی که شامل حرکات ناگهانی یا حرکات پیچشی هستند، مانند ژیمناستیک، بسکتبال، و فوتبال، می‌توانند فشار بیش از حد به کمر وارد کرده و منجر به سیاتیک شوند. برای ورزشکاران بسیار مهم است که قبل از انجام این نوع فعالیت ها بدن خود را به درستی گرم کنند و پس از آن برای کاهش احتمال آسیب، کشش و خنک کنندگی انجام دهند.

چاقی فشار بیشتری بر مفاصل و ماهیچه ها، از جمله مفاصل در پشت ایجاد می کند و خطر ابتلا به سیاتیک را افزایش می دهد. به افرادی که دارای اضافه وزن یا چاق هستند توصیه می شود که به تدریج از طریق یک رژیم غذایی سالم و برنامه ورزشی وزن خود را کاهش دهند تا از بدتر شدن وضعیت خود جلوگیری کنند.

برخی شرایط پزشکی مانند دیابت شیرین، فشار خون بالا و بیماری کلیوی می توانند به دلیل تغییر در ساختار و عملکرد سیستم عصبی در ایجاد سیاتیک نقش داشته باشند. برای بیمارانی که دارای مشکلات سلامتی هستند ضروری است که از نزدیک با پزشکان خود همکاری کنند تا شرایط خود را به طور مؤثر مدیریت کنند و تأثیر آن را بر بدن خود به حداقل برسانند.

در اینجا چیزهای بیشتری وجود دارد که می خواهم شامل شود:

توضیح می دهد که چگونه افراد اغلب پس از چند روز احساس بهتری دارند، حتی اگر هنوز درد خفیفی را تجربه می کنند زیرا التهاب برطرف شده است.

انواع مختلف درمان موجود را بسته به مورد فردی مورد بحث قرار می دهد - ماساژ، طب سوزنی و غیره... و توضیح می دهد که چرا گاهی اوقات ممکن است چندین فرم با هم استفاده شوند تا حداکثر اثربخشی به دست آید.

روش‌های مختلفی برای مقابله با افسردگی/اضطراب مربوط به بیماری‌های مزمن را شرح می‌دهد تا بیمار در نهایت احساس بدتری نسبت به آنچه در ابتدا داشت، نداشته باشد.

نکاتی را در مورد مدیریت از دست دادن شغل زمانی که فردی بیمار می شود ارائه می دهد زیرا اکثر مشاغل اجازه مرخصی با حقوق را نمی دهند و بسیاری از اوقات شرکت های بیمه ادعاهایی را که می گویند بیماری های "از قبل وجود داشته" را رد می کنند.

منبع: مجله زندگی سبز